مرثیه‌ای برای ایده‌های هدر رفته

فیلم «ثبت با سند برابر است»، بیشتر مانند یک تقلید درجه دو از یک فیلم بالیوودی درجه دو است. این فیلم تمام ظرفیت‌های لازم برای تبدیل شدن به یک اثر کمدی سرگرم‌کننده را دارد، اما با ناشی‌گری عوامل سازنده فیلم، تمام ظرفیت‌های آن هدر رفته‌اند، هر چند که می‌توان آن را بهترین فیلم کارنامه بهمن گودرزی، کارگردان فیلم دانست.

فیلم «ثبت با سند برابر است» ایده بدی ندارد. داستان فیلم درباره 5 دوست صمیمی و پولدار است که یک باغ را به صورت شریکی خریده‌اند. پس از اینکه یکی از آن‌ها، برای تأمین هزینه ازدواجش، سهم خود را می‌فروشد، چهار دوست دیگر تصمیم می‌گیرند تا سر باغ شرط ببندند. هر که دیرتر ازدواج کند، باغ مال او خواهد شد.

هر چند فیلم «ثبت با سند برابر است»، قرار نیست فیلم «متفاوتی» باشد، اما داستان آن برای یک فیلم سرگرم‌کننده، کافی است. حتی توییست داستانی انتهای فیلم نیز جالب است. در سراسر فیلم، لحظات متعددی وجود دارد که می‌توان از آن‌ها خنده گرفت، اما این لحظات، همگی هدر شده‌اند و حتی در چندین صحنه، فیلم به سمت لودگی فیلم‌های آرش معیریان سوق پیدا می‌کند و آزاردهنده می‌شود و در نتیجه، نمی‌توان این فیلم را به عنوان یک فیلم کمدی، موفق دانست. اگرچه داستان فیلم هیچگاه واقعا به اوج نمی‌رسد، اما توئیست انتهای فیلم، موقتا انتظار تماشاگران را بالا می‌برد و البته، با پایان‌بندی سرهم‌بندی شده، برای بار آخر آن‌ها را ناامید می‌کند.

داستان فیلم اگرچه می‌توانسته منجر به خلق فیلمی بامزه شود، اما در کل، شوخی‌های فیلم هیچکدام خنده‌دار نیستند و بسیاری از آن‌ها، از کلیشه‌های کهنه‌ای مانند شوخی با زنان یا خشونت علیه حیوانات استفاده می‌کنند و همین مسئله در فیلم، به شدت قابل تحمل است. آیا واقعا باید از کشته شدن یک مار توسط شخصیت اصلی فیلم، بدون هیچ دلیل موجهی خوشحال باشیم یا بخندیم؟

ایده اصلی فیلم «ثبت با سند برابر است»، ایده بدی نیست، اما به هدر رفته است.

کاراکترهای فیلم نیز هیچکدام جذاب و قابل درک نیستند. البته فیلمی درباره ماجراهای چند آدم بد می‌تواند دیدنی باشد، اما به شرطی که این کاراکترها بتوانند کنجکاوی مخاطب را تحریک کنند یا حداقل، یک خصیصه جالب یا «متفاوت» داشته باشند که در فیلم «ثبت با سند برابر است»، چنین اتفاقی نمی‌افتد. ساخت فیلمی درباره آدم‌های بد، کار هر کسی نیست و نیازمند یک دیدگاه هنری کاملا «متفاوت» است، عاملی که بهمن گودرزی از آن بی‌بهره است.

فیلم «ثبت با سند برابر است» را می‌توان یک فیلم کمدی مردانه، مانند فیلم‌های The Hangover دانست. در این فیلم‌ها، زنان یا شخصیتی کاملا فرعی و بی‌اهمیت دارند یا قطب منفی فیلم هستند و به تکرر از آن‌ها، به عنوان ابزاری برای ایجاد شوخی‌های جنسیتی استفاده می‌شود و «ثبت با سند برابر است» نیز از این قاعده مستثنا نیست. فیلم گاهی سعی می‌کند تا اشارات اجتماعی نیز داشته باشد و حتی در انتها، کمی به سمت شعارگرایی می‌رود که هیچکدام نه باعث ایجاد طنز در فیلم شده‌اند، نه سرگرم‌کننده هستند، نه توجه تماشاگر را جلب می‌کنند و نه اهمیتی دارند.

استفاده از موسیقی نیز در فیلم چندان خوب نبوده است و به تجربه تماشای فیلم، به شکل جدی ضربه زده است. فیلم از نظر فیلمبرداری و تدوین و صداگذاری نیز حرفی برای گفتن و نکته خاص و «متفاوتی» ندارد و حتی می‌توان آن را از نظر فنی، فیلمی بسیار ضعیف دانست.

نکته منفی دیگر فیلم، بازیگران آن هستند. در کل بازیگران انتخاب شده، کمی برای نقش‌هایشان مسن هستند. دیگر مجید صالحی، امین حیایی، فرزاد حسنی و سپند امیر سلیمانی را نمی‌توانیم به عنوان چند مرد سی و خورده‌ای ساله تصور کنیم، هر چند که هیچکدام واقعا بد بازی نکرده‌اند. محمدرضا شریفی‌نیا و مهران رجبی نیز نقش‌هایی را بازی کرده‌اند که هیچ «تفاوتی» با دیگر نقش‌هایشان در آثار دیگر ندارند. سحر قریشی نیز اگرچه نقش بهتری را به دست آورده، اما مانند همیشه، عملکرد ضعیفی را به جا گذاشته است و دیدن او به عنوان بازیگر، جذابیتی ندارد. پوریا پورسرخ نیز در مدت زمان کمی که جلوی دوربین است، با بازی بسیار بد خود، باعث شد تا فیلم از نظر کیفی، چند درجه سقوط کند. در میان بازیگران، شاید بتوان از بازی‌های فرزاد حسنی و مجید صالحی یاد کرد. در صورت داشتن یک فیلمنامه و کارگردانی بهتر، بازی این دو نیز قطعا لذت‌بخش‌تر میشد.

متأسفانه هیچ کدام از شوخی‌های فیلم، خنده‌دار نیستند و حتی ممکن است باعث انزجار تماشاگر شوند.

فیلم «ثبت با سند برابر است»، اگرچه از سطح انتظارات مخاطب ایرانی از سینمای کمدی عامیانه بالاتر است، اما فیلم خسته‌کننده و بی‌مزه‌ای است و مایه تأسف است که این فیلم، ظرفیت تبدیل به اثری سرگرم‌کننده و خنده‌دار را داشته، اما به هدر رفته است. از معدود نکات مثبت آن می‌توان به بازی‌های فرزاد حسنی و مجید صالحی اشاره کرد.