ال کاپون یکی از بزرگ‌ترین و خطرناک‌ترین گنگسترهای آمریکایی بود که پس از جنایت‌های بسیار، سرانجام در سال ۱۹۳۱ به جرم تخلف در پرداخت مالیات به زندان فرستاده شد. معروف‌ترین نمایش ال کاپون در سینما شاید فیلم The Untouchables باشد که در این فیلم رابرت دنیرو نقش او را بازی کرده بود. این فیلم به خوبی شخصیت ال کاپون را معرفی می‌کند و فیلم Capone به کارگردانی جاش ترانک (Josh Trunk) با این تصور ساخته شده است که مخاطب اگرچه زیاد با ال کاپون آشنا نیست، اما حداقل فیلم The Untouchables را دیده است. مشکلات فیلم Capone از همین‌جا آغاز می‌شوند.
فیلم Capone داستان زندگی ال کاپون در آخرین سال زندگی‌اش است؛ زمانی که او به دلیل بیماری‌های سفیلیس عصبی و آلزایمر، دیگر برای ملت خطرناک محسوب نمی‌شود و از زندان آزاد می‌شود. مشکل اول فیلم Capone اینجاست که سال آخر زندگی ال کاپون فاقد هر گونه جذابیتی است. او در این سال آخر هیچ کاری نمی‌کند و حتی به زور حرف می‌زند. جاش ترانک قصد داشته است تا یک خلافکار را در حالت پشیمانی و افسوس نشان دهد اما تنها افرادی متوجه این حسرت و پشیمانی خواهند شد که از جنایت‌های کاپون مطلع هستند. فیلم Capone اگرچه در مورد ال کاپون است اما فاقد شخصیت‌پردازی یا داستانی مشخص است.
به همین دو دلیل، فیلم Capone فاقد هر گونه جذابیتی است و بسیار خسته‌کننده است. تماشای فیلم کار بسیار سختی است زیرا تمام جذابیت‌های فیلم که ناشی از گریم تام هاردی در نقش آل کاپون هستند، در همان ابتدای فیلم رنگ می‌بازند و فیلم چیزی برای عرضه ندارد. جاش ترانک برای پر کردن مدت زمان فیلم پوچ خود، رو به سکانس‌هایی آورده که اکثرا زاده ذهن بیمار ال کاپون هستند اما به گونه‌ای نمایش داده می‌شوند تا تماشاگر را گول بزنند. لحظه‌ای که تماشاگر خیال می‌کند شاید سرانجام شاهد کنشی در داستان بی‌جان فیلم است، متوجه می‌شود که کارگردان او را سر کار گذاشته است و ناامید و سرخورده می‌شود. جاش ترانک خیال کرده است که با استفاده از این سکانس‌های تقلبی بی‌معنی و افزایش خشونت و بی‌پروایی، می‌تواند تماشاگر را با خود همراه کند اما او را پس می‌زند. حتی تام هاردی نیز نتوانسته دلیل کافی برای تماشای این فیلم باشد.
تام هاردی به انعطافی که در نقش‌آفرینی دارد، مشهور است. او می‌تواند نقش‌های کاملا متفاوت را ایفا کند و برای بسیاری از این نقش‌ها نیز دستخوش تغییرات فیزیکی سنگینی شده است. با توجه به گریم او برای فیلم Capone، انتظار می‌رود که باز هم شاهد یک نقش‌آفرینی از او باشیم که تماشاگر را مبهوت می‌کند اما این اتفاق رخ نمی‌دهد زیرا نقش ال کاپون یا حداقل نسخه‌ای که جاش ترانک از او برای این فیلم خلق کرده است، آنقدر کم عمق و کم جزئیات است که هیچ بازیگری نمی‌تواند در این نقش خودی نشان دهد. در تمام مدت فیلم، تام هاردی به عنوان ال کاپون کار خاصی نمی‌کند و کارگردانی بد جاش ترانک نیز باعث شده تا تماشاگر، اگر تلاشی هم برای درک شخصیت نادم ال کاپون کرده است، ناامید شود.
فیلم Capone به دلیل اینکه فاقد هر گونه پس زمینه درست و حسابی برای معرفی شخصیت ال کاپون است، فیلم زندگی‌نامه‌ای بسیار بدی است. تماشاگر ناآشنا با ال کاپون هیچ درکی از اتفاقات درون فیلم نخواهد داشت و حتی اگر تماشاگر با ال کاپون آشنا باشد، باز هم فیلم فاقد هر گونه جذابیتی است. ترانک که از تعریف یک داستان ساده یا معرفی یک شخصیت بازمانده، سعی کرده تا با سکانس‌های تقلبی تماشاگر را گول بزند؛ نتیجه، یکی از بدترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰ است.
