نقد فیلم Deadpool 2

فیلم Deadpool 2، همانند قسمت اول خود، یک فیلم خودآگاه است و وید ویلسون/ددپول، همان‌طور که در کامیک‌بوک‌های مارول می‌دانست که درون یک کامیک‌بوک است، اکنون نیز می‌داند که درون یک فیلم سینمایی بر اساس کامیک‌بوک‌های ددپول است که چندان مناسب نوجوانان نیست. پس این سوال به وجود می‌آید که آیا اصلا می‌توان یک اثر خودآگاه را نقد و بررسی کرد؟ آن هم فیلمی مانند Deadpool 2 که می‌داند دارای چاله‌های داستانی است و به آن‌ها اشاره می‌کند و معضل را تبدیل به فرصت می‌کند و مهم‌تر از همه، وید ویلسون بارها در طول فیلم با تماشاگر خود ارتباط برقرار می‌کند. آیا واقعا قضاوت کردن و نظر دادن درباره اثری با ماهیت متا ارزشی هم خواهد داشت؟

داستان Deadpool 2، داستان فیلم اول را دنبال می‌کند. وید با ونسا، همسرش زندگی می‌کند و هر دو خوشحال هستند تا اینکه ونسا در حمله عده‌ای فرد مسلح به خانه آن‌ها کشته می‌شود و وید دیگر دلیلی برای زنده ماندن ندارد، اما مشکل اینجاست که او نمی‌تواند بمیرد.

اگرچه Deadpool 2 دنباله فیلم Deadpool است، اما بیشتر حس و حال قسمت دوم یک سریال 23 قسمتی را دارد که دیدن و ندیدن آن فرقی به حال بیننده ندارد. هر آن‌چه که فیلم Deadpool را یک فیلم خاص و متفاوت کرده بود، در Deadpool 2 تکرار شده و این فیلم هیچ ویژگی جدید و تازه‌ای ندارد تا خود را به عنوان یک «قسمت دوم» نشان دهد. اگرچه Deadpool 2 از نظر شخصیتی، وید ویلسون را توسعه می‌دهد اما حس و حال ناب Deadpool را ندارد.

مشکل دیگر Deadpool 2 این است که ریتم نامنسجمی دارد. ددپول قصد دارد برای رسیدن به ونسا، با نجات دادن یک پسربچه دارای مشکل کنترل خشم از دست کیبل، خلوص نیت خود را ثابت کند، اما این داستان نسبتا دیر وارد پرده دوم می‌شود و 50 دقیقه ابتدایی این فیلم 120 دقیقه‌ای صرف مقدمه‌چینی این داستان می‌شود. اگرچه دیدن ددپول و بازیگوشی‌های او خسته‌کننده نمی‌شود، اما این مدت زمان طولانی برای مقدمه چینی باعث می‌شود تا در یک ساعت ابتدایی، داستان فیلم تا حدی به حاشیه رانده شده و فراموش شود.

با این حال، در شروع پرده دوم، Deadpool 2 آنقدر جذاب و بامزه می‌شود که 50 دقیقه کند پایانی آن دیگر چندان خسته‌کننده به نظر نمی‌رسد. داستان وقتی روی دور می‌افتد، واقعا جالب است و تماشاگر را به خود درگیر می‌کند، مخصوصا که جولین دنیسون در نقش Firefist بازی بسیار خوبی از خود ارائه داده و هدف او حس همذات‌پنداری مخاطب را تحریک می‌کند.

بودجه بیشتر تیم سازنده برای فیلم دوم به آن‌ها اجازه داده تا این‌بار با خیال راحت ساختمان‌ها و خیابان‌ها را خراب کنند و انفجارهای بزرگ ایجاد کنند و البته ددپول را از وسط نصف کنند. با این حال این بودجه بیشتر باعث نشده تا ددپول از طعنه زدن به کمپانی فاکس قرن بیستم دست بردارد. هم‌چنین، با وجود این بودجه بیشتر، صداگذاری شخصیت Colossus هم‌چنان عامدانه تصنعی است.

در واقع، راز موفقیت Deadpool 2، همانند Deadpool این است که به هیچ‌وجه خود را جدی نمی‌گیرد و در کنار تماشاگر به خود می‌خندد. تلاش سازندگان فیلم برای سرگرم‌کردن مخاطبان خود از طریق طنز و اکشن باعث شده تا فیلم Deadpool 2 اثری واقعا سرگرم‌کننده باشد. از همان سکانس آغازین که ددپول به ولورین توهین می‌کند تا سکانس میان-تیتراژ خنده‌دار و البته مهم فیلم، Deadpool 2 لحظه‌ای فراموش نمی‌کند که باید اثری سرگرم‌کننده باشد. هم‌چنین، فیلم آن‌قدر ایستر اگ‌های مختلف و متفاوت از گوشه و کنار صنعت سینما، موسیقی، تلویزیون و کامیک‌بوک دارد که شمردن آن‌ها کار سختی است و البته فردی که این ایستر اگ‌ها را متوجه می‌شود، از آن‌ها به شدت لذت می‌برد. موسیقی فیلم نیز که ترکیبی از موسیقی دابستپ و آهنگ‌های پاپ و راک معروف است، شنیدنی است.

خوشبختانه، ددپول همچنان شخصیت بامزه و جذابی است که تماشای آن خسته‌کننده نمی‌شود. رایان رینولدز آنقدر خوب در نقش وید ویلسون فرو رفته که جداکردن او از این شخصیت کار چندان راحتی نیست. البته ماهیت صرفا سرگرم‌کننده فیلم باعث نشده تا ددپول شخصیتی تک‌بعدی باشد و رابطه میان او و ونسا از نقاط قوت فیلم است. در Deadpool 2 چند شخصیت جدید نیز اضافه شده‌اند که مهم‌ترین آن‌ها، کیبل با بازی جاش برولین است و او به خوبی توانسته از پس این شخصیت بربیاید. شیمی عجیب بین رایان رینولدز و جاش برولین دیدنی است و سکانس‌های نبرد آن‌ها از بهترین و هیجان‌انگیزترین قسمت‌های فیلم هستند.

هم‌چنین، Deadpool 2 تلاش کرده تا تیم‌های ابرقهرمانی، مخصوصا X-Men را مورد تمسخر قرار دهد، به همین دلیل ددپول تیمی به نام X-Force را تشکیل می‌دهد. اگرچه X-Force تیم جذابی است، اما نحوه معرفی آن‌ها تا حد زیادی تکان‌دهنده و به شکل گناه‌آلودی خنده‌دار است. در میان آن‌ها دامینو کاراکتر برجسته‌تری است که به خوبی با حال و هوای فیلم Deadpool 2 نیز سازگار است. شخصیت پیتر هم به‌شدت دوست داشتنی است. در واقع X-Force آنقدر خوب هست که نحوه به نمایش‌کشیده‌شدن آن‌ها تا حدی نیز ناامیدکننده باشد، هرچند که بعید نیست این ناامیدی نیز عامدانه باشد.

فیلم Deadpool 2، فیلمی است که وفاداری به منبع اقتباس خود را در پایبندبودن به اساس وجود کامیک‌بوک‌های Deadpool که سرگرم‌کردن مخاطب است، می‌داند و به هدف خود می‌رسد. همانند Deadpool، فیلم Deadpool 2 نیز اثری است خشن و خونین با شوخی‌های عمدتا خشن و بزرگ‌سالانه که از ابتدا تا انتها مخاطب را در اولویت قرار می‌دهد. Deadpool 2 اگرچه تفاوت خاصی با قسمت اول خود ندارد، اما فیلمی سرگرم‌کننده است.