نقد فیلم Mortal Kombat

پس از شکست بد فیلم Mortal Kombat: Annihilation در سال ۱۹۹۷، کمپانی برادران وارنر مدت‌ها تلاش کرد تا به گونه‌ای اقتباسی دیگر از بازی Mortal Kombat بسازد و این فرنچایز را به سینما برگرداند. پس از گذشت 24 سال، اکنون فیلم Mortal Kombat به کارگردانی سایمون مک‌کوید (Simon McQuoid) در تلاش است تا با جذب مخاطبان جدید و طرفداران پر و پا قرص سری بازی‌های مبارزه‌ای Mortal Kombat، فرنچایز جدیدی را در سینما شکل دهد.

توجه: این نقد ممکن است حاوی اسپویلر باشد.

داستان Mortal Kombat دقیقا مانند داستان بازی‌های Mortal Kombat است. تورنمتی بین اهالی زمین و Outworld برقرار است. Outworld تا کنون ۹ بار این تورنمنت را برنده شده است و اگر برای بار دهم، قهرمانان Outworld پیروز شوند، شانگ سونگ - با بازی نگ چین هان (Ng Chin Han)، جادوگری بدذات و رهبر مبارزان Outworld به زمین حمله و تمام انسان‌ها را به عنوان برده تصاحب خواهد کرد. ریدن - با بازی تادانوبو آسانو (Tadanobu Asano)، خدای رعد نیز قصد دارد تا با هدایت قهرمانان زمین، مانع شانگ سونگ شود.

مشخص است که داستان در فیلم Mortal Kombat اهمیت چندانی ندارد. اگرچه گرگ روسو (Gregg Russo) و دیو کلهم (Dave Callaham) سعی کرده‌اند تا داستان فیلم را هرچند به صورت نیم‌بند تعریف کنند و انگیزه‌های برای کاراکترهای فیلم متصور شوند، اما این فیلم‌نامه آن‌قدر آشفته و بی‌دروپیکر است که نمی‌توان آن را جدی گرفت و اهمیتی داد. اگرچه داستان فیلم Mortal Kombat به گونه‌ای به پایان می‌رسد که سکوی پرتابی برای ساختن دنباله‌های آن باشد، اما نه تنها به سوالات متعددی که برای مخاطب ایجاد می‌شود، پاسخی داده نمی‌شود، بلکه فرم روایی فیلم به گونه‌ای است که انگار اصلا این سوالات را نادیده گرفته است. علت اصلی این اتفاق، تمرکز کردن سازندگان فیلم روی طرفداران Mortal Kombat است. افرادی که با بازی Mortal Kombat آشنایی دارند، کاملا آگاه‌اند که هدف اصلی شانگ سونگ چیست و دست‌های پشت پرده که هستند. فیلم Mortal Kombat هیچگاه به خود زحمت نمی‌دهد که کاراکترهای ریدن و شانگ سونگ را فراتر از نیروهای خیر و شر نشان دهد، زیرا با این تصور ساخته شده است که مخاطب، با بازی‌های Mortal Kombat و داستان آن‌ها آشنا است و همانند نسخه‌های اولیه، داستان صرفا مایه کم‌جانی است که فاصله بین آجرها را پر می‌کند؛ در حالی که بازی Mortal Kombat از همین فرمول فاصله گرفته است و سعی کرده تا فرم روایی بین مبارزات در بخش داستانی را پراهمیت جلوه دهد. هدفی که استودیو Netherrealm، سازنده این بازی‌ها، در Mortal Kombat X به خوبی به آن رسیده بود.

هم‌چنین، بسیاری از تعاملات بین کاراکترها و دیالوگ‌ها، بهانه‌هایی برای خلق سکانس‌های مبارزه مانند بازی‌ها است. حتی با وجود این شرایط نیز البته تعدادی از سکانس‌های فیلم بیش از حد طولانی هستند و فقدان مفاد و محتوا باعث شده تا اکت دوم فیلم طولانی و خسته‌کننده به‌نظر برسد. با این وجود که مشخص است Mortal Kombat آگاهانه خود را جدی نمی‌گیرد و در سکانسی، کول - با بازی لویس تان (Lewis Tan) - اساس تورنمنت Mortal Kombat و حتی اسم آن را به شکل طعنه‌آمیزی زیر سوال می‌برد، اما سکانس‌هایی مانند اتصال بازوهای رباتیک به جکس - با بازی مهکاد بروکس (Mehcad Brooks) و تبدیل شدن آن‌ها به بازوهای سایبورگی به صورت جادویی، لحن طنزآمیز کم‌رنگی را که زیر لایه‌های داستانی فیلم جریان دارد و گاهی خود را نشان می‌دهد، زیر سوال می‌برند.

نکته دیگر این است که سکانس‌های اکشنی که قرار است ثمره تحمل کردن دیالوگ‌های مصنوعی فیلم باشند، عمدتا چنگی به دل نمی‌زنند. در فیلمی که مبتنی بر مبارزات رزمی است و بر اساس بازی ویدیویی فوق‌العاده Mortal Kombat ساخته شده است،‌ انتظار می‌رود که این مبارزات حداقل دارای پویایی و ضرباهنگی باشند که یا در فیلم‌های اکشن امروزی مشاهده می‌شوند یا در گیم پلی بازی Mortal Kombat تجربه می‌شوند. نمی‌توان چان گریفین (Chan Griffin)، طراح مبارزات فیلم را مقصر دانست، زیرا او هم در گذشته و در همین فیلم Mortal Kombat نشان می‌دهد که کار خود را بلد است. مشکل اینجاست که سایمون مک‌کوید و تیم فیلمبرداری و تدوینش، درک درستی از سینمای اکشن امروزی نداشته‌اند. عمده سکانس‌های اکشن فیلم یادآور سینمای اکشن اواخر دهه ۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ آمریکا است و این سبک از سکانس‌های اکشن، در سینمای امروز که نمونه‌های فوق‌العاده‌ای مانند John Wick یا The Raid را دیده است به شدت کهنه هستند و جلوه‌های ویژه متوسط و گاهی ضعیف فیلم نیز کمکی به بهبود این سکانس‌ها نمی‌کنند. برش‌های بی‌جای متعدد و عدم خلاقیت کافی در این سکانس‌ها، باعث شده است تا بسیاری از این مبارزات فاقد جریان کافی برای درگیر کردن مخاطب با زد و خوردهای بین کاراکترها باشند. با این حال، استفاده از Fatalityهای بازی‌های Mortal Kombat، بخشی از این نقصان را جبران کرده است.

فیلم Mortal Kombat، فیلم خشنی است و در نمایش خشونت، تا جایی که سازمان درجه‌بندی سندی آمریکا به آن‌ها اجازه داده، خودداری نمی‌کند. خونریزی، قطع عضو و تکه تکه شدن کاراکترهای فیلم آن‌قدر دیدنی هستند که حتی در مواردی می‌توان آن‌ها را شاعرانه دانست. همانند بازی Mortal Kombat X که به جرأت می‌توان گفت بهترین Fatalityها را در سری Mortal Kombat دارد، تماشای اجرای Fatality روی کاراکترهای مختلف فیلم دیدنی است و با وجود اینکه تعداد آن‌ها کم نیست، اما آنقدر جذاب‌اند که مخاطب از تماشای آن‌ها سیر نخواهد شد. البته برخی از این سکانس‌ها نیز دارای خشونت کامیکال هستند و اگرچه سایمون مک‌کوید در اکثر مواقع در خلق هیجان ناکام بوده، اما همین لحظات کوچک بینابین مبارزات، جذابیت خاص خود را دارند که عمدتا به دلیل حضور شخصیت کینو - با بازی جاش لاوسون (Josh Lawson) - هستند و با مرگ او نیز اثری از آن‌ها دیگر دیده‌ نمی‌شود. استفاده از دیالوگ‌های شناخته‌شده بازی در این سکانس‌ها (مانند Flawless Victory یا Get Over Here) نیز به جذابیت آن‌ها افزوده است.

اما آن‌چه که فیلم Mortal Kombat را از تبدیل شدن به یک فیلم اکشن فراموش‌شدنی خسته‌کننده نجات داده است، حضور جو تسلیم (Joe Taslim)، ستاره سینمای اکشن اندونزیایی و هیرویوکی سانادا (Hiroyuki Sanada)، بازیگر اسطوره‌ای ژاپنی است که به ترتیب نقش‌های بی - هان یا ساب‌زیرو و هاساشی هانزو یا اسکورپیون را بازی کرده‌اند. این دو نه تنها یک سر و گردن از دیگر بازیگران فیلم بهتر بازی می‌کنند، بلکه کاراکترهای به مراتب جذاب‌تری نیز دارند و شیمی تسلیم و سانادا در سکانس‌های مشترک‌شان تقریبا بی‌نقص است. حضور جو تسلیم که خود در زمینه طراحی سکانس‌های مبارزه در فیلم‌های اکشن بی‌مانند است، باعث شده تا بر خلاف دیگر مبارزه‌های فیلم که کم‌جان و بی‌اهمیت جلوه می‌کنند، سکانس‌های رویارویی ساب زیرو با هر کاراکتری و مخصوصا نبردهای ابتدایی و انتهایی فیلم بین ساب‌زیرو و اسکورپیون، بسیار دیدنی باشند، هرچند که مدت زمان آن‌ها چندان کافی نیست. در این سکانس‌ها، تأثیر جو تسلیم را در تغییر پروسه ضبط و کوریوگرافی می‌توان مشاهده کرد. در واقع، فیلم Mortal Kombat دارای یک سکانس آغازین دیدنی، یک مبارزه نهایی دیدنی و میان‌مایه‌ای خسته‌کننده و کش‌دار است. شاید اگر تمرکز فیلم فقط روی بی هان و هاساشی هانزو و نبرد بین قبایل آن‌ها بود، فیلم Mortal Kombat فیلم بسیار جذاب‌تری می‌شد. علاوه بر این دو، موسیقی متن فیلم نیز بسیار سریع و پرتنش است و پس از پایان فیلم، به عنوان یکی از نقاط قوت فیلم به یاد می‌ماند.

فیلم Mortal Kombat احتمالا برای طرفداران بازی‌های Mortal Kombat مخصوصا آن عده‌ای که به داستان و شخصیت‌های این بازی، فراتر از نحوه اجرای کمبوهای مختلف، اهمیت می‌دهند و از دیرباز این فرنچایز را دنبال کرده‌اند، فیلم بسیار جذابی است و داشتن ارجاعات متعدد به بازی‌های Mortal Kombat و گاهی نیز فرهنگ پاپ آمریکایی می‌تواند آن‌ها را سرگرم کند، اما فردی که با دنیای Mortal Kombat آشنایی ندارد، می‌تواند فیلم‌های اکشن بسیار بهتری را نگاه کند. فیلم Mortal Kombat اگرچه فیلم بهتری نسبت به دو فیلمی است که در دهه ۹۰ ساخته شده‌اند، اما به غیر از دو سکانس آغازین و پایانی فیلم و موسیقی متن آن، نکته جذاب دیگری ندارد و باید منتظر ماند و دید که آیا در آینده، اگر دنباله فیلم ساخته شود، این ایرادات برطرف خواهند شد یا خیر.