میراث فراموش شده بازی Assassin's Creed

سری Assassin's Creed یکی از موفق‌ترین فرنچایزهای بازی‌های ویدیویی است و محبوبیت فوق‌العاده زیادی دارد. ایده اصلی بازی Assassin's Creed این بود که گیمر به عنوان یک آدمکش حرفه‌ای، مخفیانه به هدف خود نزدیک شود و با چاقوی مخفی (Hidden Blade) که به دستش بسته شده است، هدف را نابود کند و این فرمول باعث خلق بازی‌های موفقی مانند Assassin's Creed و Assassin's Creed 2 شد و حتی فیلمی نیز بر اساس این بازی‌ها ساخته شد. مکانیزم اصلی بازی‌های Assassin's Creed، بالا رفتن از ساختمان‌های مختلف، پارکور و مخفی‌شدن در جمع و حتی در مقابل چشمان دشمنان بود.

اما با گذشت زمان، با کمبود تنوع در بازی Assassin's Creed، طرفداران این بازی از آن فاصله گرفتند. بازی Assassin's Creed Syndicate آخرین بازی از سری Assassin's Creed با فرمول قدیمی بود که در سال ۲۰۱۵ عرضه شد. پس از این بازی، Ubisoft کلا فرمول این بازی را کنار گذاشت و به سراغ استفاده از المان‌هایی رفت که محبوبیت زیادی داشتند اما از دنیای Assassin's Creed فاصله زیادی نیز داشتند. بازی Assassin's Creed Syndicate، آخرین بازی از سری Assassin's Creed Syndicate با فرمول کلاسیک این سری بود و شاید وقتش رسیده تا Assassin's Creed با بازگشت به ریشه‌هایش، بار دیگر بازی دوست داشتنی و جذابی باشد که می‌شناختیم.

یکی از مشکلات اساسی سری جدید بازی‌های Assassin's Creed را می‌توان فقدان هویت دانست. بعد از انتشار بازی Assassin's Creed Unity و Assassin's Creed Syndicate، یوبیسافت به این نتیجه رسید که تمام شیره وجود بازی Assassin'S Creed را از روح آن بیرون کشیده است و مخاطبان نیز از این بازی‌ها خسته شده‌اند؛ البته این اتفاقی است که تقریبا برای تمام فرنچایزهای یوبیسافت رخ می‌دهد. یکی از دلایل وقوع همچین اتفاقی، عرضه سالیانه بازی‌های Assassin's Creed بود. بعد از بازی Assassin's Creed Syndicate، یوبیسافت تصمیم گرفت تا عرضه سالیانه این بازی را کنار بگذارد و البته در ترکیب «داستان امروزی» و «ماجراجویی در گذشته» تجدیدنظر بکند.

بازی Assassin's Creed Origins در سال ۲۰۱۷ عرضه شد و علیرغم داشتن المان‌هایی از سری Assassin's Creed، شباهتی به سری بازی‌های محبوبی که می‌شناختیم نداشت. داستان در مصر باستان می‌گذشت و قرار بود به شکل‌گیری فرقه حشاشین بپردازد. هنوز یک داستان امروزی نیز به موازات این داستان تاریخی تعریف می‌شد، اما این داستان آن‌قدر کم‌رنگ و بی‌اهمیت بود که نه پس از پایان بازی و نه حتی در حین اجرای بازی نیز کسی به آن اهمیتی نمی‌داد و خیلی زود فراموش می‌شد. حتی خط داستانی تاریخی بازی نیز ایرادات اساسی داشت و اصولا بهانه‌ای برای ساخت یک بازی اوپن ورلد بود. گیم پلی بازی نیز کاملا تغییر کرد. دنیای بازی تقلیدی از بازی‌های اوپن ورلد دیگر مانند The Legend of Zelda بود و مأموریت‌های جانبی بد، خسته‌کننده، تکراری و بی‌مزه در آن به وفور یافت می‌شدند. سیستم نقش‌آفرینی که به بازی اضافه شد، بسیار ضعیف، سطحی و فاقد چالش بود و مبارزات نیز تقلیدی از بازی‌هایی چون Dark Souls و The Witcher اما به شکلی بسیار بچگانه بودند. با این حال، این تغییرات اساسی باعث شد تا برای طرفداران Assassin's Creed، بازی Assassin's Creed Origins بازی جدیدی باشد و البته طرفداران جدیدی نیز به سمت این بازی کشیده شدند و با این بازی با سری Assassin's Creed آشنا شدند.

البته طرفداران قدیمی سری Assassin's Creed نیز در قبال این تغییرات گارد گرفتند مخصوصا که بازی Assassin's Creed Origins اصلا در برابر گذشت زمان تاب نیاورده است و در سال ۲۰۲۱، یک بازی به شدت کهنه به نظر می‌رسد. نه فقط انیمیشن‌ها و گرافیک بازی فاقد جزئیاتی هستند که در بازی‌های اوپن ورلد معمولی نیز نمونه‌های بهتری از آن‌ها می‌توان یافت، بلکه مکانیزم‌های نقش آفرینی و مبارزات بازی به هیچ‌وجه با استانداردهای یک بازی اکشن نقش‌آفرینی امروزی قابل قبول و قابل تحمل نیستند.

یوبیسافت در دو بازی Assassin's Creed Odyssey و Assassin's Creed Valhalla سعی کرد تا بسیاری از ایرادات وارد به بازی Assassin's Creed Origins را برطرف کند. یوبیسافت در بازی Assassin's Creed Odyssey سعی کرد تا سیستم نقش‌آفرینی مسخره و بی‌معنی بازی Assassin's Creed را بهبود سازد و گیم‌پلی بازی کمی بیشتر به سمت بازی‌های اکشن نقش‌آفرینی آمریکایی کلاسیک متمایل شد. اما هنوز یکی از مهم‌ترین المان‌های تعریف‌کننده سری Assassin's Creed در بازی بی‌اهمیت بود. در بازی Assassin's Creed Origins، بایک، «قهرمان» بازی (قهرمان واقعی و شخصیت محوری اصلی بازی آیا بود و نقش بایک در داستان بی‌ارزش و قابل حذف شدن بود. یوبیسافت به تقلید از بازی The Witcher 3 یا The Last of Us، سعی کرد بایک را به عنوان یک پشتیبان قهرمان قابل بازی - مانند رابطه گرالت با سیری در The Witcher 3 - به مخاطب عرضه کند و هر چند طرفداران بازی گول یوبیسافت را خوردند، اما با این حال، بایک شخصیتی بی‌اهمیت باقی می‌ماند.) اولین مدل از Hidden Blade را حمل می‌کند ولی در بازی Assassin's Creed Odyssey، که وقایع آن پیش از بازی Assassin's Creed Origins رخ می‌دهند، خبری از Hidden Blade نیست. الکسیوس یا الکساندرا (دو شخصیت قابل کنترل بازی) از یک نیزه شکسته استفاده می‌کند که نه تنها به دلیل ابعاد بزرگش، نه به عنوان چاقو قابل قبول است و نه قابل مخفی کردن است، بلکه تقریبا به هیچ دردی نیز نمی‌خورد.

در واقع، بازی Assassin's Creed Odyssey، عمل Assassination را که جان مایه سری Assassin's Creed بود، کاملا کنار گذاشت ولی همچنان از واژه Assassin را در نام خود یدک می‌کشید (حتی داستان نسخه اصلی بازی نیز ربطی به فرقه حشاشین و پیدایش آن‌ها ندارد و این داستان در DLCهایی تعریف می‌شود که کمتر کسی آن‌ها را تجربه می‌کند). علاوه بر این، در این دو بازی المان مخفی‌کاری نیز با وجود اضافه شدن مکانیزم‌هایی که در سری قبلی Assassin's Creed کم‌رنگ بودند (مانند نشستن پشت دیوار یا مخفی‌شدن در بوته‌ها)، کاملا به حاشیه رانده شد. در بازی‌ Assassin's Creed و Assassin's Creed 2، مخفی‌کاری تمرکز اصلی بازی بود و آن‌چه که باعث شده بود تا گیم‌پلی مخفی کاری بازی جذاب باشد، این بود که قهرمان بازی، می‌توانست از هر بنایی بالا برود و در میان جمعیت به شکل‌های مختلف مخفی شود. این مکانیزم در دو بازی اول Assassin's Creed پیچیدگی خاصی نداشت و استفاده از آن ساده ولی در عین حال، لذت‌بخش بود. در بازی Assassin's Creed Odyssey و حتی Assassin's Creed Valhalla، مخفی‌کاری فقط باعث می‌شود تا رسیدن به هدف طولانی‌تر شود و مبارزات بازی نیز چنان پر زرق و برق هستند که کمتر کسی کشتن مخفیانه دشمن را به این مبارزات ترجیح می‌دهد. از آن‌جا که انیمیشن‌های بازی بسیار محدود هستند و زود تکراری می‌شوند، این عامل نقشی در تعیین سبک بازی ندارد. با این وجود یوبیسافت با بازگرداندن المان‌هایی چون استفاده از Hidden Blade که با یک ضربه هر دشمنی را از پا در میاورد، سعی کرده تا طرفداران قدیمی Assassin's Creed را با این سری آشتی دهد اما مشکل بی‌هویتی، همچنان مانع بزرگی برای رسیدن به این هدف است. کم‌رنگ شدن گیم‌پلی مخفی‌کاری به بهانه محبوب نبودن آن، دلیلی موجهی نیست و فقط نشان‌دهنده استیصال یوبیسافت برای ارقام بیشتر در انتهای سال مالی، به قیمت فدا کردن کیفیت اثر است.

به علاوه سیستم مخفی‌کاری، آن‌چه که باعث شده بود تا Assassin's Creed برای گیمرهای جوان‌تر نیز جذاب باشد استفاده از ورزش پارکور در گیم پلی بود. گیم‌پلی گشت و گذار در دنیای بازی شامل استفاده از حرکات نمایشی برای رد شدن از موانع سر راه، پرش از روی یک پشت بام به پشت بام دیگر و صعود از ساختمان‌های بلندی بود که در دنیای واقعی نیز کسی جرأت انجام این کارها را ندارد. گیم پلی پارکور در بازی‌های Assassin's Creed اینقدر خوب پیاده شده بود که به تنهایی می‌توانست مدت‌ها گیمر را سرگرم کند و او را به چالش بکشد. اگرچه در سه بازی اخیر Assassin's Creed نیز قهرمان بازی کاملا به پارکور مسلط است، از هر سطحی، حتی سطوح صاف به راحتی بالا می‌رود (این المان مستقیما از بازی‌های The Legend of Zelda کپی‌برداری و ساده‌سازی شده است) و از ارتفاعات بلند به راحتی می‌پرد بدون اینکه نگران عواقب آن باشد (چون عواقبی وجود ندارد)، اما همانند مخفی کاری، پارکور نیز در بازی فاقد اهمیت است و بخشی از آن ناشی از گسترش بی‌حد و مرز دنیای بازی می‌شود. عمده محیط بازی، شامل مکان‌های متعدد و خوش آب و رنگی می‌شوند که برای گشت و گذار در آن‌ها اصلا نیازی به پارکور نیست و البته اینقدر این محیط‌ها تکراری و فاقد محتوا هستند که اصلا نیازی به گشت و گذار در آن‌ها نیست.

اضافه کردن المان Loot به بازی Assassin's Creed به عنوان یک بازی اکشن نقش‌آفرینی اوپن ورلد، شاید در نگاه اول جالب به نظر برسد،‌ اما به دلیل معیوب بودن سیستم نقش‌آفرینی بازی، تنها دلیل انتخاب یک سلاح یا ذره جدید، رقم DPS آن (damage per second) است و مشخصات دیگر تجهیزات جنبه تزئینی و نمایشی دارند تا شاید اینگونه بازی‌های Assassin's Creed جدید، به عنوان یک بازی اکشن نقش آفرینی هم‌رده عناوین بزرگی مانند The Witcher 3 (یک نمونه تقریبا بی‌نقص از بازی اکشن نقش‌آفرینی که هم سیستم نقش‌آفرینی آمریکایی را به خوبی پیاده کرده و به درستی از عمل loot کردن استفاده کرده است) تلقی شود. در بازی Assassin's Creed Valhalla، یوبیسافت سیستم نقش آفرینی دو بازی قبلی را کنار گذاشت (آن‌ها متوجه شدند که نمی‌توانند این سیستم را به درستی در یک بازی Assassin's Creed پیاده کنند) و از سیستم نقش‌آفرینی مبتنی بر قدرت کاراکتر استفاده کرد (نمونه‌های این سیستم را می‌توان در بازی Destiny 2 یا حتی بازی God of War دید). شاید اینگونه یوبیسافت توانست از شر ایرادهای متعدد سیستم نقش‌آفرینی که مشخصات ایده‌ای از نحوه اجرای آن نداشت خلاص شود، اما این تغییر کمکی به بهبود سیستم loot و تجیهزات بازی نکرده است.

اگرچه سری بازی‌های Assassin's Creed، بازی‌های علمی-تخیلی و فانتزی بوده‌اند، اما خط داستانی دنیای مدرن این بازی‌ها، توانسته بود این باور را عرضه کند که اتفاقات این بازی و نبرد فرقه حشاشین با صلیبیون، در همین دنیای پیرامون ما در حال وقوع است. بازی Assassin's Creed توانسته بود فضایی واقع‌گرایانه را چه در داستان دزموند و چه در داستان‌های تاریخی ایجاد کند که در سه گانه اخیر کاملا دور انداخته شده است و باس‌فایت‌هایی که در بازی‌های Origins، Odyssey و Valhalla می‌بینیم، نه تنها هیچ سنخیتی با سری Assassin's Creed ندارند (مخصوصا که در مواجه با آن‌ها، Assassin بودن هیچ مزیت یا اهمیتی ندارد) بلکه به دلیل گیم‌پلی ضعیف بازی، مسخره هستند.

فقدان هویت فقط گریبان‌گیر سری Assassin's Creed نیست و تقریبا تمام بازی‌های Ubisoft از این معضل رنج می‌برند، اما بازی Assassin's Creed به دلیل محبوبیت و موفقیت بیشتری که دارد، بیشترین ضربه را دیده است. یوبیسافت که اصرار زیادی به موج‌سواری به جای خلاقیت دارد،‌ همچنان به ساخت بازی‌های معمولی که در هیچ زمینه‌ای حتی نزدیک استانداردهای روز نیز نیستند و با این سیاست ساخته می‌شوند که حتما به شکل بی‌شرمانه‌ای خرید درون برنامه‌ای و مکانیزم Pay-to-Win داشته باشند (همانطور که گفته شد در Assassin's Creed Odyssey،‌ داستان Assassin's Creed در یک DLC است که باید جداگانه خریداری شود) ادامه می‌دهد و مخاطب نیز متأسفانه از این محتوای ضعیف و غیرقابل‌قبول استقبال می‌کند. تا زمانی که یوبیسافت به این فرمول ادامه می‌دهد، به نجات سری Assassin's Creed که زمانی یک بازی نمادین در دنیای بازی‌های ویدیویی بود، امیدی نیست.