نقد فیلم A Quiet Place Part II

شاید جان کرازینسکی تصور نمی‌کرد فیلمی درباره دنیایی که انسان‌ها اصلی‌ترین ابزار ارتباطی خود را از دست داده‌اند و از هم دور شده‌اند، در سال ۲۰۲۱، پس از یک پاندمی مرگ‌بار که انسان‌ها را از هم جدا کرد (حداقل در کشورهایی که برای مدیریت این بحران تلاشی کردند)، تا این حد ملموس و قابل درک باشد.

در ابتدای فیلم A Quiet Place Part II، فلش بکی به لحظه آغاز فاجعه‌ آخرالزمانی که سکوت را بر کره زمین حکمفرما می‌کند، زده می‌شود. سپس فیلم دقیقا به لحظه‌ای بازمی‌گردد که فیلم اول تمام شده بود. ریگن، دختر اولین راهی پیدا کرده تا این موجودات بیگانه را آسیب‌پذیر کند، اما اولین ترجیح می‌دهد تا خانواده‌اش را امن نگه دارد و نجات دنیا را به عهده دیگران بگذارد.

تصمیم جان کرازینسکی (John Krasinski)، نویسنده و کارگردان فیلم A Quiet Place Part II به ادامه داستان فیلم A Quiet Place دقیقا از لحظه‌ای که فیلم به پایان رسید، منطقی و هوشمندانه بوده است. البته تأخیر طولانی بین اکران دو فیلم به کلیت داستان کمی صدمه می‌زند اما نمی‌توان جان کرازینسکی را مقصر دانست. مشکل اصلی فیلم A Quiet Place Part II این است که به دام کلیشه‌های رایج فیلم‌های ترسناک افتاده است. برخی کاراکترها واقعا کارهای غیرمنطقی و احمقانه‌ای انجام می‌دهند، کارهایی که از افرادی که یک سال را در سکوت مطلق زنده مانده‌اند، بسیار بعید است. کرازینسکی شاید خواسته تا سرگردانی خانواده ابوت را پس از مرگ لی، پدر خانواده نشان دهد، اما باز هم حماقت‌های مارکوس در به دردسر افتادن، منطقی به نظر نمی‌رسند. در میان کاراکترها، ریگن تنها کاراکتری است که از هوش و ذکاوت خود به درستی استفاده می‌کند و کرازینسکی، هوشمندانه نقش او را پررنگ‌تر کرده است و او را تا مقام پروتاگونیست اصلی ارتقا داده است. میلیسنت سیموندز (Millicent Simmonds)، بازیگر نقش ریگن، مانند کاراکترش ناشنوا است اما با این حال برای نمایش بهتر این کاراکتر، با یک مربی آموزش زبان اشاره تمرین کرده است. سازندگان فیلم با نمایش ریگن به عنوان قهرمانی که توانسته از ناشنوایی‌اش به عنوان سلاحی برای مقابله با خطر و زنده ماندن استفاده کند، از کاراکتر ریگن، نه فقط یک قهرمان برای بشریت، بلکه منبع الهامی برای تمام افراد ناشنوا به وجود آورده‌اند و انتخاب یک بازیگر ناشنوای بی‌تجربه باعث شده است تا این کاراکتر بسیار باورپذیر باشد.

کاراکتر جدیدی که در فیلم A Quiet Place Part II معرفی می‌شود، امت با بازی کیلین مورفی (Cillian Murphy) است که دوست قدیمی اولین و لی بوده است و پس از مرگ خانواده‌اش، تبدیل به یک آدم گوشه‌گیر شده است که مانند دیگر انسان‌ها، کاملا رفتاری تدافعی دارد. کرازینسکی با معرفی امت، به خوبی تصویری از وضع دنیا یک سال پس از آغاز فاجعه را توصیف می‌کند که البته تصویری دور از انتظار نیست و تا حد زیادی در همین دنیای واقعی نیز ملموس است. آن‌چه که دنیای فیلم A Quiet Place Part II را خاص کرده است، فاصله‌ای است که میان آدم‌ها رخ می‌دهد زیرا راه ارتباطی خود با یکدیگر را از دست می‌دهند. اولین و امت هر دو در ذهن خود قرنطینه شده‌اند و اولین تقابل آن‌ها، مانند این است که از این قرنطینه خارج شده‌اند. البته این شرایط روانی خاص را عده‌ای که واقعا قرنطینه بودند، حس خواهند کرد است و متأسفانه، سایر مخاطبان فیلم در درک آن دچار مشکل خواهند شد. در دنیای فیلم A Quiet Place Part II انسان‌ها بدون ارتباط تبدیل به شکارچیان وحشی و خون‌خوار می‌شوند و در پایان فیلم نیز می‌بینیم که اهالی جزیره‌ای که از این آخرالزمان در امان مانده‌اند، هنوز ابزار ارتباط را در اختیار دارند و در صلح هستند. در چنین دنیایی، افرادی مانند ریگن که هنوز به ابزار ارتباط دسترسی دارند، تبدیل به منجی می‌شوند و می‌توانند افرادی مانند امت را به زندگی بازگردانند. اگرچه جان کرازینسکی بسیار آگاهانه چنین استعاره‌ای را در فیلم‌های خود گنجانده است، اما احتمالا نمی‌توانست تصور کند که فیلم‌هایش چنین اهمیتی پیدا کنند.

اتفاقاتی مثل قایم شدن یکی از این موجودات بیگانه در قایق برای رسیدن به جزیره، بیشتر استفاده کرازینسکی از ابزار دیوس ایکس مکینا به نظر می‌رسد تا اتفاقی که ممکن است واقعا رخ دهد. از این دست اتفاقات نسبتا زیاد در فیلم رخ می‌دهند اما این کلیشه‌ها را نمی‌توان از ژانر وحشت جدا کرد. با توجه به اینکه دیگر موجودات فیلم چندان مرموز نیستند و مخاطب به اندازه کافی با آن‌ها آشنا می‌شود، کرازینسکی برای خلق وحشت، به ترس‌های لحظه‌ای و ناگهانی و کلیشه‌های رایج ژانر وحشت روی آورده است. با این حال،‌ این ایراد چندان بزرگ نیست که مانع هیجان فیلم شود. فیلم A Quiet Place Part II به اندازه کافی ترسناک و تنش‌زا است و از همان ابتدای فیلم که اولین حمله این موجودات به نمایش گذاشته می‌شود،‌ فضای ناامن فیلم A Quiet Place را یادآوری می‌کند، هرچند که از شدت این ناامنی و تعلیق کاسته شده است و تقریبا در اکثر لحظات هیجان‌انگیز فیلم، مخاطب مطمئن است که خانواده ابوت به نحوی جان سالم به در می‌برد.

فیلم A Quiet Place Part II به پشتوانه فیلم قبلی،‌ از نظر فنی قدمی رو به جلو است. مهندسی صدای فوق‌العاده فیلم A Quiet Place در فیلم A Quiet Place Part II بسیار بهتر شده است و به همین دلیل تماشای فیلم با هدفون‌هایی برجسته و سطح بالا یا سیستم صوتی قدرتمند، بی‌نظیر است. ترکیب جلوه‌های ویژه و فیلمبرداری پالی مورگان (Polly Morgan) باعث شده‌اند تا با وجود از دست دادن ویژگی ناشناخته بودن، هیولاهای فیلم هم‌چنان ترسناک و مهیب باشند. 

فیلم A Quiet Place Part II، با فرمولی مشابه فیلم A Quiet Place به پایان می‌رسد. چنین فرمولی در فیلم A Quiet Place قابل قبول بود حتی اگر دنباله‌ای برای A Quiet Place ساخته نمی‌شد اما در فیلم A Quiet Place Part II قانع‌کننده به نظر نمی‌رسد. اگرچه پروتاگونیست فیلم به هدف خود می‌رسد، اما فیلم A Quiet Place Part II شایسته پایان کامل‌تر و قاطعانه‌تری بود، مخصوصا که قسمت سوم این فیلم دیگر داستان خانواده ابوت نخواهد بود.

در مجموع، فیلم A Quiet Place Part II به عنوان یک فیلم ترسناک تعلیق‌آمیز از ساب‌ژانر هیولایی، در خلق هیجان و درگیر کردن مخاطب موفق است و می‌تواند تماشاگر خود را به سرنوشت کاراکترهایش، حتی کاراکترهایی که برای لحظاتی کوتاه در فیلم حضور دارند، علاقه‌مند کند. با این حال، به سان بسیاری از فیلم‌های دنباله‌ای، فیلم A Quiet Place Part II نمی‌تواند درخشش فیلم اول را داشته باشد، هرچند که به عنوان یک فیلم ترسناک سرگرم‌کننده فیلم بسیار خوبی است.