نقد فیلم Those Who Wish Me Dead

توجه: این نقد ممکن است حاوی اسپویلر باشد.

فیلم Those Who Wish Me Dead که بر اساس رمانی به همین نام ساخته شده است، هدفی جز ارائه یک داستان هیجان‌انگیز برای سرگرم کردن مخاطب خود ندارد. هر مقیاس دیگری برای ارزیابی این فیلم، به غیر از قدرت سرگرم‌سازی آن عبث است. این فیلم با داستانی ساده و ستارگانی خوش‌نام و جذاب، به دنبال این است که برای ۱۰۰ دقیقه حواس مخاطب خود را از دنیای واقعی پرت کند و به این هدف نیز می‌رسد.

در فیلم Those Who Wish Me Dead، آنجلینا جولی (Angelina Jolie) نقش هانا، یک آتش‌نشان را بازی می‌کند که به دلیل اتفاقی که در مأموریت اخیرش افتاده، دچار ترومای پس از حادثه شده است و موقتا به آتش‌بانی مشغول است و روزی متوجه پسربچه‌ای می‌شود که از تصادفی جان سالم به در برده است و ظاهرا از دست عده‌ای در حال فرار است.

فیلم Those Who Wish Me Dead را می‌توان یک وسترن مدرن خطاب کرد. با وجود پس زمینه جنگلی و سرسبز و حال و هوای مدرن داستان، المان‌های فیلم Those Who Wish Me Dead، همان المان‌های قهرمان پرورانه وسترن‌های کلاسیک آمریکایی هستند و حتی در طول فیلم شاهد دوئل‌های بین قهرمانان داستان و شرورها هستیم. ادای دین فیلم Those Who Wish Me Dead می‌تواند برای طرفداران ژانر نوستالژیک وسترن بسیار جذاب باشد و به عنوان یک فیلم وسترن، Those Who Wish Me Dead فیلم سرگرم‌کننده‌ای است که لحظه‌ای از ضرباهنگ نمی‌افتد و از مسیر اصلی خود دور نمی‌شود. تایلر شریدان (Taylor Sheridan)، کارگردان فیلم Those Who Wish Me Dead با آگاهی از قوی‌ترین ویژگی فیلم، از به هدر رفتن آن جلوگیری کرده است و توانسته فیلم اکشن وسترن خوبی بسازد.

اگرچه فیلم Those Who Wish Me Dead قرار نیست شخصیت‌های پیچیده و چندلایه‌ای داشته باشد، اما کار خود را در شخصیت پردازی به شکل قابل قبولی انجام می‌دهد. به لطف بازیگران خوب و نام‌دار فیلم، صرف دیدن کاراکترها در فیلم جذاب و دیدنی است. جان برنتال (Jon Bernthal) از کاریزمای ذاتی خود بهره برده است و آیدن گیلن (Aiden Gillen) و نیکولاس هولت (Nicholas Hoult) نیز به عنوان آدم‌کش‌های حرفه‌ای، علاوه بر داشتن جذابیت ظاهر، شیمی خوبی نیز دارند و قطب‌های منفی خوبی در برابر آنجلینا جولی و جان برنتال هستند. این دو بازیگر آن‌قدر مناسب نقش‌هایشان هستند که حتی می‌توانند اسپین آف مستقلی نیز داشته باشند. بدون وارد شدن به جزئیات، فیلم Those Who Wish Me Dead به خوبی توانسته کاراکترهایی را خلق کند که در وهله اول باهوش هستند و مرتکب اعمال احمقانه‌ای که معمولا در اینگونه فیلم‌ها از کاراکترها سر می‌زنند (به غیر از چند مورد)، نمی‌شوند و در وهله ثانی، مخاطب به سرنوشت آن‌ها علاقه نشان می‌دهد و اتفاقاتی که حتی برای کاراکترهای کم اهمیت‌تر رخ می‌دهد باعث برانگیختن واکنش در مخاطب می‌شوند.

با وجود اینکه پسربچه - که فین لیتل (Finn Little) نقش آن را ایفا کرده است - کاراکتر محوری فیلم است (نام فیلم به معنای «آن‌ها که آرزوی مرگم را دارند» مستقیما به او اشاره دارد)، اما تمرکز اصلی فیلم روی کاراکتر هانا است. او که با استفاده از وینگ سوئیت وارد جنگل‌های در حال سوختن می‌شود، در مأموریت آخر، یک آتش‌نشان هم‌رزم و سه کمپر نوجوان را در آتش از دست داده است و خود و دیگر هم‌رزمانش به سختی توانستند جان سالم به در ببرند. این حادثه او را رها نمی‌کند و باعث ایجاد رفتارهای تخریب‌گرانه در او شده است. او این تصور را دارد که آتش، آرزوی مرگش را دارد. فیلم Those Who Wish Me Dead قرار نیست بررسی شخصیتی باشد که مبتلا به گناه ناشی از بقا شده و با تروما دست و پنجه نرم می‌کند، اما به اندازه کافی روی این موضوع تمرکز می‌کند تا مخاطب بتواند با هانا هم‌ذات‌پنداری کند. هانا که از آتش وحشت پیدا کرده است، در طول فیلم متوجه می‌شود که آتش، دشمن او نیست. آتش، بی‌طرف و بی‌تفاوت است و این انسان است که تصمیم می‌گیرد چگونه با آن مواجه شود مخصوصا که آتش‌سوزی‌های جنگلی تقریبا همه به دلیل فعالیت‌های انسانی هستند و در فیلم Those Who Wish Me Dead نیز آدم‌ها این آتش را ایجاد می‌کنند. از زاویه دید دیگری آتش حتی می‌تواند بسیار زیبا باشد. علاوه بر این، فیلم Those Who Wish Me Dead، بدون اینکه وارد فاز شعارگرایی و تبلیغات شود، سختی‌های کار آتش‌نشانان را به نمایش می‌گذارد، مخصوصا که آمریکا در سال‌های گذشته با آتش‌سوزی‌های عظیمی دست و پنجه نرم کرده است که جان بسیاری از آتش‌نشانان را گرفته‌اند. پس از دیدن فیلم Those Who Wish Me Dead، مخاطب احترام بیشتری برای آتش‌نشانان قائل خواهد بود.

البته فیلم Those Who Wish me Dead بدون ایراد نیست. در واقع، از داستان فیلم می‌توان ایرادات زیادی گرفت. در حالی که داستان فیلم درباره پسربچه‌ای است که باید از دست دو قاتل حرفه‌ای فرار کند، فیلمنامه تمرکز کمی روی این خط داستانی دارد و به توضیحات سطحی بسنده می‌کند. هیچگاه مشخص نمی‌شود که دقیقا چرا برادران بلک‌ول استخدام شده‌اند تا اوون و پسرش را به قتل برسانند یا آرتور که برادران بلک‌ول را استخدام کرده‌است، دقیقا چه هدفی دارد. فیلم Those Who Wish Me Dead به این سوالات پاسخی نمی‌دهد و تمام تلاش آن برای توجیه این تقیب و گریز، به این ختم می‌شود که اوون اطلاعاتی در دست دارد و می‌داند پس از رئیسش، او به قتل خواهد رسید. به دلیل این ابهامات، سکانس مواجهه جک بلک‌ول با آرتور که به او اولتیماتوم می‌دهد، معنای خاصی ندارد و ضروری به نظر نمی‌رسد و پس از پایان فیلم نیز، علیرغم اینکه هانا به پایان داستان خود می‌رسد، مخاطب احساس می‌کند که هنوز راه‌های ناتمامی در فیلم باقی مانده‌اند. همچنین، اگرچه کاراکترهای برادران بلک‌ول، آدم‌کش‌های جذاب و کاریزماتیکی هستند، اما به عنوان دو آدم‌کش حرفه‌ای، بیش از حد سر و صدا می‌کنند و رد پا از خود به جای می‌گذارند. البته فیلم کمبود وقت را برای دستپاچگی و عجولانه بودن نقشه‌های آن‌ها بهانه کرده است، اما با این حال، گاهی تصمیمات این دو چندان منطقی به نظر نمی‌رسند. اگرچه مواجهه پایانی هانا و پاتریک نیز به شکل قانع‌کننده‌ای تمام می‌شود، اما استفاده از کلیشه حمله مخفیانه‌ای در لحظه آخر، از جذابیت این دوئل می‌کاهد.

در مجموع، فیلم Those Who Wish Me Dead، هم مخاطب خود را سرگرم می‌کند و هم دید جدیدی از آتش‌نشانی و مهار آتش‌های جنگلی به او ارائه می‌دهد. اگرچه فیلم Those Who Wish Me Dead در ستایش آتش‌نشانان و آتش‌بانان ساخته شده است، اما شعارزده نیست و داستان و شخصیت‌های خود را فدای هدف نهایی خود نمی‌کند. فیلمنامه Those Who Wish Me Dead چندان قوی نیست اما بازیگران خوب، ضرباهنگ مناسب و وفاداری به المان‌های سینمای وسترن باعث شده‌اند تا با فیلمی خوب و هیجان‌انگیز مواجه شویم که می‌تواند برای ۱۰۰ دقیقه مخاطب را سرگرم کند.