نقد فیلم Jumanji: Welcome to the Jungle

فیلم Jumanji: Welcome to the Jungle، دنباله فیلم دوست‌داشتنی Jumanji با بازی رابین ویلیامز است و قرار است که این فرانچایز را گسترش دهد و می‌توان گفت که به هدف خود می‌رسد. فیلم Jumanji: Welcome to the Jungle اثری انقلابی، متفاوت و یا به‌یادماندنی نیست، اما حداقل مخاطبان خود را سرگرم می‌کند و آن‌ها را به سینما می‌کشاند و این دقیقا همان‌چیزی است که کمپانی سونی می‌خواهد.

21 سال از وقایع فیلم Jumanji گذشته است و دیگر خبری از بازی تخته‌ای جومانجی نیست. در عوض، چهار نوجوان دبیرستانی آمریکایی که هر کدام شخصیت‌هایی مختلف دارند، یک کنسول قدیمی عجیب را پیدا می‌کنند که دارای بازی ویدیویی Jumanji است. این چهارنفر تصمیم می‌گیرند تا بازی کنند اما به درون دنیای بازی کشیده می‌شوند. همانطور که مشخص است، تنها راه خروج از بازی تمام کردن آن است.

چهار بازیگر اصلی فیلم، دلیل موفقیت آن هستند.

فیلم Jumanji: Welcome to the Jungle از هر عاملی که باعث ایجاد کوچک‌ترین پیچیدگی در داستان فیلم شود، دوری کرده است. تنها پیچش قابل توجه فیلم که درباره شخصیت الکس است، چندان دورازذهن نیست و البته این عامل از نکات مثبت فیلم است. Welcome to the Jungle عامدانه داستانی کاملا سرراست را برای تعریف کردن انتخاب کرده و توجه خود را روی ارائه محتوایی برای سرگرم‌کردن چشم و گوش مخاطب خود گذاشته است.

نتیجه فیلمی است که اگرچه هیچ نقطه بارزی ندارد، اما به لطف بازیگران خوب خود، تماشاگر را می‌تواند سرگرم کند. پنج بازیگر اصلی فیلم در نقش‌های خود خوب هستند. شاید نیک جوناس کمی معمولی به نظر برسد زیرا شخصیت الکس را به هیچ وجه در سی‌پلین نمی‌بینیم اما ماهیت تغییر بدن دیگر شخصیت‌های فیلم باعث شده تا چهار بازیگر دیگر، جنبه‌های متفاوتی از بازیگری خود را نمایش دهند.

دواین جانسون که همواره نقش افراد بزن‌بهادر را ایفا کرده، این بار باید تناقضی از شجاعت و ترس را نشان دهد زیرا نقش فردی ترسو را بازی می‌کند. در واقع، دواین جانسون را هیچوقت در چنین نقشی ندیده بودیم. این مسئله برای کوین هارت نیز صدق می‌کند. اگرچه هنوز لحن جیغ‌جیغوی مخصوص هارت که نشانه بازیگری اوست در این فیلم نیز دیده می‌شود، اما او توانسته شخصیت‌های ماوس و فریج را به خوبی با هم ادغام کند، هر چند که به اندازه کافی به او برای هنرنمایی و مزه‌پرانی وقت داده نمی‌شود.

زوج دواین جانسون-کوین هارت در این فیلم به اندازه کافی فرصت خلق لحظات خنده‌دار را ندارند اما شیمی میان این دو بازیگر دیدنی است.

کارن گیلان نیز به خوبی توانسته شخصیت یک دختر خجالتی تندزبان را با روبی راندهاوس جذاب و بزن‌بهادر ترکیب کند. در این میان، جک بلک بیشتر از همیشه می‌درخشد، نه به خاطر اینکه او باید نقش یک دختر جذاب را در باطن یک مرد چاق و میانسال بازی کند، بلکه او ذاتا دارای قریحه‌ای برای کمدی است و در نتیجه بهترین لحظات فیلم به او اختصاص دارند. جک بلک یک تنه بسیاری از لحظات فیلم را که روی کاغذ بسیار لوس و کسل‌کننده به نظر می‌رسند، نجات داده است.

متأسفانه نمی‌توان این نکات را برای نقش منفی فیلم نیز تکرار کرد. علیرغم تلاش بابی کاناواله در ارائه یک قطب منفی جذاب و رعب‌آفرین، شخصیت راسل فن پلت هیچوقت فرصت پیدا نمی‌کند تا عرض اندام کند. نبود نقش فرعی جذاب و مکمل را می‌توان از ایرادات Welcome to the Jungle دانست. در واقع، فیلم Welcome to the Jungle را نمی‌توان یک اثر شخصیت‌محور دانست. شخصیت‌های فیلم، حتی شخصیت‌های اصلی نیز تنها در حد تیپ کاراکتر می‌مانند و تنها با خاطر هنرنمایی بازیگران دیدنی هستند. علیرغم وجود چهار نویسنده، Welcome to the Jungle از نظر محتوای داستانی خالی به نظر می‌رسد و داستان تنها بهانه‌ای برای ایجاد لحظات کمدی یا اکشن بوده است.

اگرچه در بخش کمدی، Jumanji موفق است و ترکیب بازیگران و مضمون تغییر بدن منجر به خلق لحظاتی بامزه شده، اما به عنوان یک فیلم اکشن، Jumanji: Welcome to the Jungle حرفی برای گفتن ندارد. هیچکدام از لحظات اکشن، حتی بهترین آن‌ها که شامل مبارزه بریواستون در بازار یا جنگیدن راندهاوس با نگهبانان است، هیجان خاصی خلق نمی‌کنند. به عنوان فیلمی که قرار است مسیر چهار قهرمان را در یک بازی ویدیویی نشان دهد، فیلم Jumanji بیش از حد عاری از هیجان و تعلیق است و تا پایان نیز اثری روی تماشاگر خود از این نظر ندارد. جلوه‌های ویژه فیلم نیز چنگی به دل نمی‌زنند.

فیلم Jumanji: Welcome to the Jungle یک فیلم اکشن-کمدی است که اگرچه در بخش اکشن موفق نیست، اما بامزه است و تماشاگر را سرگرم می‌کند.

اما نباید از فیلم نوجوان‌پسندی مانند Jumanji: Welcome to the Jungle انتظار بیشتری داشت. اگرچه این فیلم به پای Jumanji نمی‌رسد، اما می‌تواند به لطف بازیگران خود، تماشاگران را سرگرم کند، پیام‌های مثبت به تماشاگران کم‌سن‌و‌سال خود بدهد و آنقدر درآمد عاید استودیو سازنده خود کند که دنباله آن نیز ساخته شود و در سینمای تجاری هالیوود امروز، همین کافی است.