توجه: این نقد ممکن است حاوی اسپویلر باشد.
شباهت فیلم The Woman in the Window با فیلم Rear Window، ساخته آلفرد هیچکاک غیرقابل انکار است. در کنار شباهت رمان The Woman in the Window به فیلم معروف هیچکاک، جو رایت (Joe Wright)، کارگردان فیلم The Woman in the Window به شکل بیشرمانهای به جای اقتباس از رمان ای جی فین (A. J. Finn)، سعی کرده تا از فیلم Rear Window برای خلق تعلیق تقلید کند و نتیجه فیلمی تقلبی، بیسروته، خستهکننده و حتی مضحک است.
آنا فاکس یک روانپزشک کودکان است که به دلیل ابتلا به آگورافوبیا یا برزنهراسی است، ماهها است که از خانه بیرون نرفته است. او که اوقات فراغت زیادی دارد و همواره در حال پاییدن همسایههایش است. شبی او شاهد قتلی در خانه همسایه جدیدش است، اما هیچکس حرف یک زن تنهای مبتلا به یک بیماری روانی را باور نمیکند.
بازیگران فیلم The Woman in the Window همگی تلاش کردهاند تا بهترین نقشآفرینیهای خود را ارائه کنند. در یک فیلم خوب، بازیهای ایمی آدامز (Amy Adams)، گری اولدمن (Gary Oldman) و وایات راسل (Wyatt Russell) بیشتر به چشم میآمدند و حتی ماندگار میشدند اما فیلمنامه ضعیف تریسی لتس (Tracy Letts) و کارگردانی بد جو رایت، هنر بازیگران فیلم را هدر دادهاند.
فیلمنامه و کارگردانی فیلم The Woman in the Window صندوقچه عظیمی از مشکلات گوناگون هستند. البته تبدیل کردن یک کتاب 443 صفحهای به فیلمی 100 دقیقهای اصلا کار آسانی نیست و تریسی لتس نیز در این کار موفق نبوده است. جو رایت، کارگردان فیلم نیز مشخصا درک و ایدهای از داستان و فیلمنامه نداشته است و به صورت طوطیوار، دوربین را روشن کرده و فرمان حرکت داده است. تریسی لتس و جو رایت افراد شناختهشدهای در سینما هستند. جو رایت که زمانی یک فیلمساز خلاق و خوش ذوق تلقی میشد اکنون به ساخت فیلمهای استودیویی روی آورده و در این کار نیز موفق نیست. او فاقد نگاه خلاقانهای است که یک کارگردان باید داشته باشد و حتی در مرحله تدوین نیز نظارتی روی فیلم نداشته است.
فیلم The Woman in the Window سرشار از گافهای متعدد و حفرههای داستانی فراوانی است که مخاطب را گیج میکنند و حتی گول میزنند. این فیلم بیش از حد تلاش میکند تا آنا و دیگر شخصیتهای داستان را موجوداتی پیچیده و چند لایه با افکار و احساسات عمیق نشان دهد اما برای رسیدن به این هدف به مخلوط کردن چند ویژگی اغراق شده بسنده کرده است و حتی در نمایش کاراکترهای تیپیکال نیز درست عمل نکرده است. در فیلم The Woman in the Window، مخاطب قرار است آسیب آنا ناشی از ترومایی را که تجربه کرده، درک کند و در عین حال باور کند که او راست میگوید اما این اتفاق نمیافتد و آنا شخصیتی کاملا متوهم و روانپریش نشان داده میشود که مخاطب برای ابراز همدردی با او باید بسیار تلاش کند زیرا فیلم دلیل محکمی برای همدردی ارائه نمیکند.
اگرچه فیلم The Woman in the Window فقط ۱۰۰ دقیقه است، اما به شکل آزاردهندهای خستهکننده و دارای سکانسهای اضافی متعددی است که فقط برای کشدار کردن فیلم گنجانده شدهاند. تریسی لتس در تبدیل افکار آنا به فیلم ناتوان بوده و در نتیجه سکانسهای زائدی را میبینیم که قرار است بیانگر احساسات و افکار آن باشند اما هیچ تأثیری نمیگذارند و معنایی نمیدهند. سکانسهای توهم او نیز چندان منطقی به نظر نمیرسند و عمدتا برای گول زدن مخاطب طراحی شدهاند. اشتباه بزرگی فیلمهای معمایی مانند The Woman in the Window ممکن است مرتکب شوند، گول زدن مخاطب برای پیچیده بهنظر رسیدن هستند و این فیلم هم به همین عارضه مبتلا است. علاوه بر این، بسیاری از لحظات کلیدی فیلم و مخصوصا تصمیمهای آنا احمقانه هستند و سکانس جمعبندی پایانی فیلم نیز بسیار مضحک است که مخاطب را به هیچ وجه قانع نمیکند.
اگر دو پرده ابتدایی فیلم The Woman in the Window، فیلم بدی محسوب میشود، پایانبندی آن تقریبا فاجعه است. آنا به شکلی غیر قابل باور از انعکاس چهره کیتی روی لیوان، او را شناسایی میکند در حالی که ظاهرا دوربین گوشی گرانقیمت و جدید او، کیفیت لازم برای فیلمبرداری را نیز ندارد و به نحوی با همین عکس غیر قابل تشخیص و به شدت تار، قانع میشود که دیوانه نبوده و واقعا قتلی رخ داده است در حالی که این عکس عملا هیچ معنایی نمیدهد. از آنجایی که فیلمساز نیز به این واقعیت واقف بوده است، تصمیم میگیرد تا به شکلی احمقانه، قاتل را به جان آنا و دیوید بیاندازد. در واقع اگر قاتل ناگهان بیدلیل تصمیم به کشتن آنا نمیگرفت، حرفهای آنا ثابت نمیشدند و آب از آب تکان نمیخورد. فیلم The Woman in the Window به بدترین شکل ممکن سرهمبندی میشود و سکانس مبارزه آنا با قاتل نیز بیش از حد طولانی است و تداعی فیلمهای ترسناک اسلشر است. جو رایت هیچ ایدهای نداشته که قرار است با این فیلمنامه چه کند و اشتباهات مکرر او در کارگردانی، در فیلم The Woman in the Window به شدت مشهود هستند.
رمان The Woman in the Window شاید برای یک اقتباس سینمایی ۱۰۰ دقیقهای طولانی باشد، اما سوژهای فوقالعاده برای یک فیلم تعلیقآمیز رازآلود است. علیرغم بازیهای خوب بازیگران و طراحی صحنه فوقالعاده فیلم، فیلمنامه بد و کارگردانی بدتر باعث شدهاند تا پتانسیلهای بالقوه داستان The Woman in the Window هدر بروند و شاهد یکی از بدترین فیلمهای سال باشیم.
سال ۲۰۲۱ شاهد تعدادی از فیلمهای به شدت بد و آزاردهنده چند سال اخیر در دنیای سینما بودیم تا جایی که فیلمهایی مثل Mortal Kombat در برابر آنها شاهکار به نظر میرسند. با لوکتو همراه باشید.