نقد فیلم Birds of Prey

فیلم Birds of Prey با الهام از بهترین ویژگی‌های فیلم‌های ابرقهرمانی اخیر، این قصد را داشته تا نشان دهد که یک فیلم ابرقهرمانی (یا در این مورد، ضد قهرمانی) می‌تواند مانند فیلم‌های Guardians of The Galaxy، شخصیت‌های رنگارنگ و متنوع داشته باشد، مانند Deadpool، طنز مناسب بزرگسالان را ارائه دهد و خشن باشد و مانند Wonder Woman، یک زن را به عنوان قهرمان داستان نمایش دهد. اگرچه فیلم Birds of Prey خالی از ایراد نیست، اما در این امر موفق بوده است. 

داستان فیلم Birds of Prey، وقایع پس از فیلم Suicide Squad را دنبال می‌کند. هارلی کویین به شدت تلاش می‌کند تا از زیر سایه جوکر خارج شود و رومن سایونیس نیز قصد دارد تا در غیاب جوکر، به بزرگ‌ترین گنگستر گاتام تبدیل شود. 

مشکل اصلی فیلم Birds of Prey فیلمنامه کم‌جان آن است که تا میانه فیلم، داستان را جلو نمی‌برد و از برخی قسمت‌های جالب، مانند کاراکتر ویکتور زز به سرعت عبور می‌کند و به آن‌ها فرصت زیادی نمی‌دهد. داستان فیلم Birds of Prey که قرار است نقطه آغازی برای یک تیم ضدقهرمانی جدید در دنیای سینمایی DC باشد، داستان بدی نیست، اما کریستینا هادسن (Christina Hodson)، نویسنده فیلمنامه نتوانسته از خط داستانی محوری فیلم به اندازه کافی استفاده کند. اگرچه فیلم Birds of Prey فقط ۱۰۹ دقیقه زمان دارد و استفاده از این ۱۰۹ دقیقه برای معرفی چندین کاراکتر جدید و تعریف یک داستان، چندان ساده نیست، اما هادسن حداقل موفق شده تا کاراکترهای جدید را به خوبی در داستان خود جای دهد. 

از نقاط قوت فیلم Birds of Prey همین کاراکترهای جدید هستند. شخصیت‌های رنی مونتویا، داینا لنس و هلنا بارتینلی به تنهایی بسیار جذاب هستند و ایده تیمی متشکل از این سه به همراه هارلی کویین نیز پتانسیل بسیار بالایی دارد. مارگو رابی (Margot Robbie) نیز کاملا در نقش هارلی کویین جا افتاده است و جدا کردن این نقش از او، اکنون کاری بسیار سخت است. با وجود اینکه کاراکترهای اصلی فیلم Birds of Prey، همگی زن هستند، اما فیلم Birds of Prey چندان قرابتی با فیلم‌های دیگر ابرقهرمانی که سعی دارند کاراکترها، مخصوصا ابرقهرمانان زن را مانند یک الگو نشان دهند، ندارد که با توجه به درجه سنی R این فیلم منطقی به نظر می‌رسد. می‌توان گفت که Birds of Prey مانند فیلم‌های Wonder Woman و Captain Marvel می‌توانست همه گروه‌های سنی را به خود جذب کند، اما برادران وارنر، ترجیح داده تا فقط سرگرم کردن مخاطب را هدف قرار دهد. 

اما برگ برنده اصلی فیلم Birds of Prey، قطعا کاراکتر رومن سایونیس یا همان Black Mask با بازی فوق‌العاده اون مک‌گرگور (Evan McGregor) است. به لطف بازی خوب اون مک‌گرگور، رومن سایونیس از یک خلافکار وحشی‌صفت معمولی تبدیل به یک فرد خودشیفته، خاص، بامزه و بی‌رحم شده است که هم می‌تواند خطرناک و تهدیدآمیز جلوه کند و هم خنده‌دار باشد. البته باز هم باید یادآور شد که هادسن در خلق شخصیت‌های جدید عملکرد خوبی داشته است. 

مشکل دیگر فیلم Birds of Prey این است که به عنوان اثری که قصد دارد تا از زیر سایه دیگر فیلم‌های DCEU، مخصوصا فیلم Suicide Squad خارج شود و جوکر با بازی جرد لتو (Jared Leto)‌ را پاک کند،‌ بیش از حد به جوکر می‌پردازد. با وجود اینکه جوکر تنها برای کمتر از یک ثانیه در یکی از سکانس‌ها حضور دارد و برای همین ثانیه نیز از یک بدل به جای جرد لتو استفاده شده است،‌ تأثیر بسیار زیادی روی پرده اول فیلم دارد. رابطه هارلی کویین و جوکر در فیلم Birds of Prey نیز با رابطه این دو در فیلم Suicide Squad همخوانی ندارد. در کل کتی یان (Cathy Yan)،‌ کارگردان فیلم، می‌توانست جوکر را کاملا از فیلم حذف کند و به نتیجه بهتری برسد. 

اگرچه نیمه اول فیلم Birds of Prey چندان داستان را پیش نمی‌برد و بیش از حد به جوکر می‌پردازد، اما کتی یان، در نیمه دوم عملکرد خیلی بهتری پشت دوربین داشته است. سکانس‌های اکشن فیلم Birds of Prey فوق‌العاده تماشایی هستند و کوریوگرافی مبارزات با ذکاوت انجام شده است. سکانس مبارزه هارلی، هلنا، داینا و رنی در سیرک از ماندگارترین سکانس‌های اکشن فیلم‌های ابرقهرمانی چند سال اخیر است که می‌توان از دیدن چندباره آن بسیار لذت برد. نباید از فیلمبرداری، طراحی لباس، طراحی صحنه و موسیقی فیلم نیز غافل شد که نه تنها دقت و قریحه کتی یان را به نمایش می‌گذارند، بلکه نشان می‌دهند که تمام عوامل پشت صحنه، به فیلم باور داشته‌اند و برای خلق یک فیلم سرگرم‌کننده تلاش کرده‌اند. 

فیلم Birds of Prey نه یک اثر بزرگ ابرقهرمانی است و نه رنگ و بوی متفاوتی نسبت به دیگر فیلم‌های این زیرشاخه از سینمای اکشن دارد. کتی یان به خوبی از فیلم‌های ابرقهرمانی این چند سال اخیر، مخصوصا فیلم‌های Deadpool، Guardians of the Galaxy و The Avengers الهام گرفته است و فیلمی بسیار سرگرم‌کننده ساخته است که به راحتی فراموش می‌شود و بر خلاف توقعات برادران وارنر، نمی‌تواند جریان ساز باشد.