هاروکی موراکامی (Haruki Murakami)، نویسنده شهیر ژاپنی، برای داستانهایی معروف است که به جای تمرکز روی حوادثی که مانند طوفانی زندگی را درمینوردند، به انسانهایی میپردازد که از دل این طوفانها باقی میمانند. او داستانهایی ساده و در عین حال چند لایه و ملموس را تعریف میکند که شاید هیچ نویسنده دیگری نتواند آنها را تعریف کند. ریوسکه هاماگوچی (Ryusuke Hamaguchi)، نویسنده و کارگردان فیلم Drive My Car، به خوبی توانسته داستان کوتاه هاروکی موراکامی را به فیلمی تقریبا سه ساعته تبدیل کند، بدون اینکه جانمایه داستان هاروکی موراکامی را فدا یا تماشاگر خود را خسته کند.
فیلم Drive My Car با افتتاحیهای تقریبا ۴۰ دقیقهای آغاز میشود. یوسکه کافکا – با بازی هیدتوشی نیشیجیما (Hidetoshi Nishijima) – یک کارگردان تئاتر است که شاید زندگیاش با اوتو، همسرش – با بازی ریکا کیریشیما (Reika Kirishima) – به بن بست خورده باشد، اما هنوز در کنار هم زندگی آرامی دارند. پس از مرگ اوتو، مشخص میشود که یوسکه به دلیل مشکل بیناییاش، به راننده نیاز دارد و ناچار است خودروی عزیزش را به دستان راننده جوانی بسپارد.
فیلم Drive My Car داستان بسیار سادهای دارد. یوسکه که کارگردانی شناخته شده است، قبول میکند تا نمایشی بر اساس «عمو وانیا» نوشته آنتوان چخوف را روی پرده ببرد. عمده ۱۴۰ دقیقه پرده دوم و سوم فیلم، به تلاشهای یوسکه برای کارگردانی این نمایش و کشمکشهای او با مرگ همسرش، با وجود گذشت بیش از دو سال از این اتفاق است. آنچه که Drive My Car را تماشایی میکند، انعکاس ساده کاراکترهای فیلم و عواطف و احساسات آنها در همدیگر و در بستر جزیره هیروشیما است.
ریوسکه هاماگوچی، در نمایش داستانش، دقت زیادی به خرج داده است که تمام جزئیات را در هر سکانس به نمایش بگذارد. شاید از نظر تماشاگر عادی، او بیش از حد به جزئیات ناچیز پرداخته است و در عین حال از جزئیاتی مانند ضرب و شتم یک طرفدار مزاحم توسط تاکاتسکی به راحتی عبور میکند اما حوصلهای که ریوسکه هاماگوچی به خرج میدهد تا انعکاس هر کاراکتر در کاراکتر مقابلش را به تصویر بکشد ستودنی است. نتیجه این کار او، خلق داستانی است که مخاطب، فارغ از نوع غمی که یدک میکشد، میتواند با آن ارتباط برقرار کند و مانند دو کاراکتر اصلی فیلم، شاید به حسن ختامی برسد و از این غم عبور کند.
«غم» مضمون اصلی فیلم Drive My Car است. نه تنها یوسکه، بلکه رانندهاش میساکی واتاری – با بازی توکو میورا (Toko Miura) – یا حتی تاکاتسکی، به گونهای در حال دست و پنجه نرم کردن با غم هستند. با وجود گذشت دو سال از مرگ اوتو، یوسکه به هیچ وجه نتوانسته این غم را پشت سر بگذارد. او تصور میکند که به زندگی عادی بازگشته است، اما اسیر این غم است. او نه تنها حاضر نیست نقشی را که همه میدانند برای او مناسب است، روی صحنه بازی کند، بلکه ناخودآگاهش درگیر حرفهایی است که و او اوتو هیچ وقت رد و بدل نکردند. در طول فیلم، یوسکه و میساکی، راهی سفری – عرفانی و جادهای – میشوند تا بتوانند در کنار هم، گذشت کردن از گذشته را یاد بگیرند. آن چه که باعث میشود تا این دو نهایتا با این غم کنار بیایند، پذیرفتن انسانهای دیگر با حصاری است که دور خود کشیدهاند. فیلم Drive My Car، داعیه بررسی کاراکتر یا کنکاش در روان کاراکترهایش را ندارد، اما به شکلی ملموس، ساده و بسیار زیبا این مسئله را به تصویر کشیده است.
فیلم Drive My Car نه تنها فیلمنامهای فوقالعاده دارد که به خوبی توانسته داستان کوتاه هاروکی موراکامی را به فیلمی سه ساعته تبدیل کند، بلکه یکی از بهترین فیلمهای سال، از حیث فنی است. ریوسکه هاماگوچی، با کارگردانی و نویسندگی این فیلم اکنون خود را به عنوان فیلمسازی برجسته مطرح کرده است. او نه تنها کاراکترهایی فوقالعاده را خلق کرده است، بلکه به خوبی توانسته خودروی قرمز رنگ یوسکه را به نقطه محوری داستان تبدیل کند و از آن برای ایجاد رابطهای افلاطونی و صمیمی بین یوسکه و میساکی استفاده کند. بازیگرانی فیلم، هیدتوشی نیشیجیما، توکو میورا و ریکو کیریشیما، در نقشهای خود بینظیر هستند و تعدادی از بهترین نقش آفرینیهای سال را عرضه کردهاند. هیدتوشی نیشیجیما کاملا با یوسکه کافکا یکی شده است و قطعا نام توکو میورا جوان را در آینده بیشتر خواهیم شنید.
شاید برای شما جالب باشد
- نقد سریال How I Met Your Father
- یادداشت: چرا رئالیتی شوی جوکر مخاطب را فریب میدهد؟
ریوسکه هاماگوچی و فیلمبردارش، هیدتوشی شینومیا (Hidetoshi Shinomiya)، نماهای فوقالعاده زیبایی را در فیلم Drive My Car خلق کردهاند. چه هنگامی که دوربین هیدتوشی شینومیا ایستا است و چه هنگامی که در حال دنبال کردن خودروی قرمز رنگ یوسکه است، هر نمای فیلم تصویری زیبا و الهام بخش به نظر میرسد. هاماگوچی به خوبی از دوربین شینومیا بهره برده است و کاراکترهای خود را به بهترین شکل ممکن در هر قاب او جا داده است. صرف تماشای نماهای Drive My Car به همراهی موسیقی متن مینیمال ایکو ایشیباشی (Eiko Ishibashi)، تجربه تماشای این فیلم را به تجربهای منحصربفرد و تکرار نشدنی تبدیل میکند.
فیلم Drive My Car اثری است که شاید برای مخاطب عادی، اثری کند و فاقد پویایی جلوه کند، اما داستان ساده فیلم، به خوبی سفری را که کاراکترهای فیلم، مخصوصا یوسکه طی میکنند، به تصویر میکشد. فیلمنامه بینقص ریوسکه هاماگوچی، مهارت و تسلط او در کارگردانی، تیمی عالی از بازیگرانی که به بهترین شکل ممکن کار خود را انجام دادهاند، فیلمبرداری، هیدتوشی شینومیا، موسیقی متن مینیمال فیلم و استفاده مناسب هاماگوچی و تیم تولیدش از محیط جزیره هیروشیما به همراه یک خودروی قرمز دوست داشتنی، باعث شدهاند تا فیلم Drive My Car یکی از زیباترین و انسانیترین فیلمهای سال باشد که علیرغم زمان سه ساعتهاش، مخاطب را همراه خود نگه میدارد و تا مدتها پس از پایان فیلم، با او باقی میماند. علاوه بر این، فیلم Drive My Car، میتواند الگویی عالی برای اقتباسی از یک داستان کوتاه و مخصوصا داستانهای هاروکی موراکامی باشد.
صبح امروز مراسم جوایز فیلمهای مستقل 2022 برگزار شد و مگی جیلنهال با دستی پر این مراسم را ترک کرد. با لوکتو همراه باشید.
نامزدهای نود و چهارمین دوره مراسم جوایز اسکار معرفی شدند. با لوکتو همراه باشید.