نقد فیلم House of Gucci

یک خالق (در اینجا یک فیلمساز) باید آزاد باشد تا داستان خود را به هر شکلی که می‌خواهد به تصویر بکشد. هیچ فیلمسازی نباید محدود به چارچوب، قاعده یا قانونی باشد اما زمانی که فیلمسازی مدعی است که قصد دارد واقعه‌ای تاریخی و زندگی یک فرد شناخته‌شده را به شکلی دقیق به تصویر بکشد، اینجاست که قضاوت درباره اصالت کار خود را ممکن می‌کند و نمی‌توان از او بابت عدم رعایت جزئیاتی که شاید کم‌اهمیت به نظر می‌آیند اما به شدت تأثیرگذارند، انتقاد نکرد.

فیلم House of Gucci، ماجرای آشنایی مائوریتزیو گوچی – با بازی آدام درایور (Adam Driver) – با زن جوانی به نام پاتریتزیا رجیانی – با بازی لیدی گاگا – و پیشرفت آن‌ها در خانواده گوچی، یکی از بزرگ‌ترین کمپانی‌های فعال در زمینه صنعت مد و در نهایت فروپاشی این خانواده است.

یک تصمیم اشتباه باعث شده است تا فیلم House of Gucci، هیچوقت به اوج نرسد. از سایر مشکلات فیلم، مخصوصا لحن غیر متمرکز و از هم گسیخته آن که گاهی به سمت کمدی گرایش پیدا می‌کند، یا از ضرباهنگ غیر منسجم آن می‌توان گذشت. ریدلی اسکات به قدری کارگردان خوبی است که می‌تواند از یک فیلمنامه متوسط، فیلمی سرگرم‌کننده بسازد و فیلم House of Gucci نیز فیلم سرگرم‌کننده‌ای است. به عنوان یک اثر زندگینامه‌ای، فیلم House of Gucci، می‌تواند کاراکترهای فیلم را به گونه‌ای به مخاطب خود عرضه کند که مخاطب به سرنوشت آن‌ها علاقه‌مند شود، حتی اگر مخاطب از داستان خانواده گوچی آگاه باشد. به عنوان یک فیلم جنایی،‌ فیلم House of Gucci موفق می‌شود تا لحظه حیاتی انتهای فیلم، هیجان را به تدریج افزایش دهد. طراحی صحنه و لباس فیلم آن‌قدر خوب است که توانسته خاندان گوچی را به گونه‌ای که خود تصور داشتند، در اوج جلال و ابهت به تصویر بکشد و چهره‌پردازی فیلم، نه فقط برای جرد لتو (Jared Leto)، بلکه برای همه بازیگران عالی است.

اگر ریدلی اسکات از بازیگرانی ایتالیایی در نقش‌های اصلی استفاده می‌کرد، این امکان وجود داشت که فیلم House of Gucci را یکی از بهترین فیلم‌های سال دانست. اصرار ریدلی اسکات بر استفاده از بازیگران معروف انگلیسی و آمریکایی باعث شده تا فیلم او، به جای اینکه اثری زندگینامه‌ای با هدف بازگویی داستان خانواده‌ای با سرنوشتی تراژیک باشد، نمایشی تصنعی به نظر برسد که بیشتر مناسب اپیزودهای تلویزیونی شنبه شب است. از میان بازیگران اصلی فیلم، فقط آل پاچینو (Al Pacino) و لیدی گاگا دارای ریشه ایتالیایی هستند و فقط آل پاچینو است که به عنوان یک ایتالیایی که سعی می‌کند انگلیسی صحبت کند، قابل باور است. لهجه شدید اما تصنعی جرد لتو باعث شده تا لحظات حضور او، به شکلی ناخودآگاه خنده‌دار و هزل‌گونه باشند. آدام درایور و جرمی آیرونز (Jeremy Irons) نیز نهایت تلاش خود را کرده‌اند اما در مجموع، به جای اینکه کاراکترهای فیلم، شخصیت‌هایی ایتالیایی به نظر برسند، نسخه‌هایی تقلبی از آن‌ها به نظر می‌رسند که سعی می‌کنند خود را به جای جنس اصل به مخاطب غالب کنند؛ دقیقا مانند محصولات تقلبی گوچی که پاتریتزیا در خیابان‌های میلان پیدا می‌کند.

در حالی که بازی بازیگران فیلم به گونه‌ای است که انگار تعدادی بیگانه سعی دارند خود را طبیعی و معمولی جلوه دهند، بازیگران مکمل عمدتا از زبان‌های منتسب به کاراکترهای خود استفاده کرده‌اند. زمانی که مائوریتزیو گوچکی با مالکین InvestCorp که عرب هستند، مذاکره می‌کنند، آن‌ها به زبان عربی با هم گفتگو می‌کنند. ریدلی اسکات در واقع قصد داشته تا زبان غالب دنیای فیلم خود را انگلیسی با لهجه ایتالیایی نشان دهد و گاهی از عبارات ایتالیایی استفاده کند تا شاید فیلم خود را اصیل جلوه دهد اما در واقع او با این کار، با زبان ایتالیایی مانند کالای لوکسی رفتار کرده که انگار برای خوشایند مخاطب انگلیسی زبان، به نمایش گذاشته می‌شود. فیلم House of Gucci، مشخصا برای مخاطب انگلیسی زبان ساخته شده است و علیرغم ادعای فیلمساز، اثری اصیل یا وفادار نیست. ریدلی اسکات حتی می‌توانست به سنت نمایش‌های تئاتری، فیلم خود را کاملا به زبان انگلیسی بسازد اما استفاده مضحک او از لهجه ایتالیایی، به شدت به فیلم او لطمه زده است. بازیگران فیلم او (منهای آل پاچینو)، قصد داشته‌اند تا افرادی ایتالیایی باشند که سعی می‌کنند انگلیسی حرف بزنند، اما مشخصات افرادی انگلیسی زبان هستند که سعی می‌کنند لهجه ایتالیایی را تقلید کنند. این تصمیم حتی باعث شده تا هر بازیگر، لهجه ایتالیایی متفاوتی داشته باشد و حتی گاهی بعضی لهجه‌ها، به اروپای بلوک شرق می‌زنند.

شاید برای شما جالب باشد

- آشنایی با سبک استراتژی

- چالش بازی Forza Horizon 5

- نقد فیلم «هفته‌ای یک بار آدم باش»

علیرغم این تصمیم نادرست که اصالت فیلم را زیر سوال برده است، بازیگران فیلم House of Gucci، نقش‌آفرینی‌های خوبی از خود به جای گذاشته‌اند. بازیگران این فیلم، عمدتا بازیگرانی توانا هستند و حتی لیدی گاگا نیز توانسته به عنوان زنی که در حال تماشای تبدیل شدن همسرش به یک هیولا است، باورپذیر باشد. آدام درایور (منهای لهجه‌ای که گاهی محو می‌شود) در نقش مائوریتزیو گوچی دیدنی است اما فیلم House of Gucci مثال خوبی برای اهمیت دیالکت در بازیگری است.

فیلم House of Gucci، ضرباهنگ متعادلی ندارد و گاهی روند فیلم بیش از حد تند و گاهی بیش از حد کند می‌شود. رگه‌های طنز فیلم می‌توانستند بدون کاستن از جدیت داستان، پررنگ‌تر باشند و حضور کم‌رنگ آن‌ها است که به کلیت داستان صدمه‌هایی ناچیز می‌زند. با وجود این مشکلات، انتخاب بازیگران و نحوه استفاده از لهجه و دیالکت، باعث شده‌اند تا فیلم House of Gucci، علیرغم تمام ویژگی‌های مثبتی که دارد، هیچوقت نتواند به هدفی که می‌خواهد برسد. فیلم House of Gucci، در مجموع اثری دیدنی درباره سقوط خانواده‌ای است که طمع آن‌ها را از بین می‌برد، اما این داستان فوق‌العاده جذاب، به شکلی تصنعی و تقلبی عرضه می‌شود که از ارزش کار عوامل فیلم کاسته است.