نقد فیلم Sonic the Hedgehog 2

این مطلب شاید حاوی اسپویلر باشد

روی کاغذ، فیلمی بر اساس یک بازی ویدیویی پلتفرمینگ آرکید که برای جلب نظر خانواده‌ها، مخصوصا کودکان ساخته شده است، ایده‌ای خوبی برای یک فیلم خوب و سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد. در نگاه اول، فرض می‌شود که فیلم Sonic the Hedgehog 2 و همچنین قسمت قبلی آن، فقط برای جلب توجه کودکان و کشاندن والدین آن‌ها به سالن‌های سینما ساخته شده است، اما بر خلاف انتظارات، فیلم Sonic the Hedgehog 2، همانند قسمت اول آن، فیلمی سرگرم‌کننده و بامزه برای تمام سنین است.

در فیلم Sonic the Hedgehog 2، سونیک سعی می‌کند ابرقهرمانی باشد که جنایتکاران را متوقف می‌کند اما او چندان در این کار موفق نیست و اصولا دیگران ترجیح می‌دهند تا با جنایتکاران دست و پنجه نرم کنند تا مجبور به جمع کردن ریخت و پاش‌های سونیک نباشند. از سوی دیگر، دکتر رباتنیک با استفاده از نبوغ خود موفق می‌شود تا فقط با استفاده از قارچ‌های مختلف و بقایای هواپیمایش، دروازه‌ای از دنیایی که در آن گیر افتاده باز کند. او با یک مورچه‌خورک به نام ناکلز آشنا می‌شود که همانند او می‌خواهد سونیک را از بین ببرد.

در بازی‌های سونیک، داستان هیچوقت تمرکز اصلی نبوده است اما نویسندگان فیلم Sonic the Hedgehog 2 به خوبی توانسته‌اند داستانی را گرد هم آورند که به اندازه کافی جذابیت دارد که مخاطب تا پایان آن را دنبال کند. نه تنها سونیک قهرمانی است که مخاطب به او علاقه‌مند می‌شود، بلکه دکتر رباتنیک نیز به لطف بازی فوق‌العاده جیم کری (Jim Carrey)، نقطه مقابل مناسبی برای او است. نویسندگان فیلم، هوشمندانه تعادل مناسبی در خلق کاراکتر دکتر رباتنیک به کار برده‌اند که هم باعث خنده مخاطب می‌شود، هم برای سونیک و دوستانش نیز تهدید قابل توجهی محسوب می‌شود. جیم کری نیز به لطف مهارت بالایی که در کمدی دارد،‌ توانسته از کاراکتر دکتر رباتنیک، یک ابرشرور در حد و اندازه‌های فیلم Sonic the Hedgehog 2 خلق کند و از تبدیل شدن آن به یک کاریکاتور بی‌مزه جلوگیری کند.

از سوی دیگر، همان‌طور که در فیلم Sonic the Hedgehog ثابت شده بود، انتخاب بن شوارتز (Ben Schwartz) برای صداپیشگی سونیک، انتخاب فوق‌العاده خوبی بوده است. بن شوارتز هم به اندازه کافی کاراکتر سونیک را در صدای خود منعکس کرده و هم به اندازه کافی، خصیصه‌های بارز خود در کمدی را به این کاراکتر تزریق کرده است. نویسندگان فیلم Sonic the Hedgehog توانسته‌اند کاراکترهای معروف سری بازی‌های Sonic را به شکلی دوست داشتنی در فیلم جای دهند و کار خوب صداپیشگان نیز باعث شده است تا مخاطب به دنبال کردن آن‌ها حتی برای فیلم‌های آینده نیز علاقه نشان دهد. انتخاب ادریس البا (Idris Elba) به عنوان صداپیشه ناکلز در ابتدا گزینه عجیبی به نظر می‌رسید اما او ظاهرا از این نقش بسیار لذت برده است و توانسته به شکل غیرمنتظره‌ای در نقش ناکلز، باورپذیر جلوه کند. نباید از فیلم Sonic the Hedgehog 2 انتظار کاراکترهای پیچیده‌ای را داشت، اما کاراکترهای انیمیشن این فیلم و دکتر رباتنیک، به اندازه کافی هم برای مخاطب کودک و نوجوان و هم برای بزرگسالان جذاب هستند. همچنین، فیلم Sonic the Hedgehog 2، به عنوان یک فیلم کمدی خانوادگی، خوب، بدون تحمیل و شعارزدگی، به مخاطب خود، حتی مخاطب بزرگسال، ارزش و اهمیت دوستی و خانواده‌ای را که پشتیبان هم هستند، یادآور می‌شود.

شاید برای شما جالب باشد

- نقد سریال Moon Knight

- نقد فیلم Fresh

- نقد فیلم Uncharted

البته این توجه کارگردان و نویسنده‌ها به کاراکترهای انیمیشن و دکتر رباتنیک خلاصه شده است و کاراکترهای انسان فیلم، به شدت سطحی و تک‌بعدی هستند و متأسفانه، فیلم Sonic the Hedgehog 2 نیز زمان نسبتا زیادی را به آن‌ها اختصاص داده است. مخصوصا ماجراهای پس از مراسم عروسی ریچل و تلاش فیلمساز برای مهم جلوه دادن کاراکترهای جانبی به اندازه سونیک، تیلز، ناکلز و دکتر رباتنیک، به شدت به کیفیت فیلم ضربه زده‌اند و در این لحظات، فیلم Sonic the Hedgehog 2 را حتی می‌توان غیر قابل تحمل دانست.

فیلم‌هایی که مخاطب‌های اصلی آن‌ها کودکان هستند، معمولا سکانس‌های اکشن پرسرعت و با خشونتی فانتزی دارند که نمی‌توانند نظر مخاطب بزرگسال را جلب کنند اما فیلم Sonic the Hedgehog 2 از این نظر نیز فراتر از انتظارات است. به عنوان فیلمی که قهرمانش خود را به یک شکل توپ جمع می‌کند و با سرعت حرکت می‌کند، فیلم Sonic the Hedgehog 2 توانسته از همین قابلیت که خارج از فضای بازی‌های Sonic، مسخره و بچگانه جلوه می‌کند، به بهترین شکل ممکن برای خلق نبردهای سونیک با ناکلز و دکتر رباتنیک استفاده کند. مقابله ابتدایی ناکلز با سونیک، تعقیب و گریز در سیبری، مبارزه نهایی سونیک و ناکلز و مخصوصا رویارویی نهایی قهرمانان با دکتر رباتنیک، به لطف کار خوب تیم جلوه‌های ویژه فیلم و خلاقیت جف فاولر (Jeff Fowler)، کارگردان فیلم، سرگرم‌کننده و به جرأت می‌توان گفت در برخی نماها، قابل مقایسه با فیلم‌های بزرگ‌ابرقهرمانی پیاده‌سازی شده‌اند.

فیلم Sonic the Hedgehog 2 بی‌دلیل موفق‌ترین فیلم ساخته شده بر اساس بازی‌های ویدیویی نیست. سازندگان فیلم به خوبی به احمقانه و بچگانه بودن ماهیت کاراکترها و داستان بازی‌های Sonic واقف بوده‌اند و با استفاده از همین ایده غیرمنطقی، توانسته‌اند فیلمی خلق کنند که اگرچه مدت زمان آن کمی بیش از حد طولانی است و سکانس‌های اضافی متعددی مخصوصا در میانه فیلم دارد و شاید برخی از شوخی‌های زیرپوستی فیلم را فقط عده بسیار کمی که با بن شوارتز، جیم کری و فرهنگ پاپ آمریکایی آشنا هستند درک کنند، اما به لطف سکانس‌های اکشن هیجان انگیز، توانایی صداپیشگان و جیم کری و کارگردانی خوب جف فاولر، اثری سرگرم‌کننده است و نشان می‌دهد که با دیدگاهی درست، بر اساس احمقانه‌ترین بازی‌های ویدیویی (از نظر مضمون و داستان) نیز می‌توان فیلمی ساخت که تمام اعضای خانواده را سرگرم کند.