نقد سریال Moon Knight

این مطلب حاوی اسپویلر است.

کاراکتر Moon Knight، از جمله کاراکترهای کامیک‌بوک‌های مارول بود که طرفداران زیادی خواهان ملاقات با او در دنیای سینمایی مارول بودند. اکنون که کمپانی دیزنی تصمیم گرفته تا جایی که می‌تواند از کامیک‌بوک‌های مارول و دنیای جنگ‌های ستاره‌ای برای پر کردن سرویس دیزنی پلاس استفاده کند، این ضدقهرمان نیز در قالب یک مینی سریال، وارد دنیای سینمایی مارول شده است.

در سریال Moon Knight، اسکار آیزاک (Oscar Isaac) نقش استیون گرانت، کارمند موزه‌ای در لندن را بازی می‌کند که از نظر روانی اوضاع و احوال خوبی ندارد و ناگهان متوجه می‌شود که به گونه‌ای با خونس که با نام‌های کانسو، خونسو، حنس، خانشو و ... نیز شناخته می‌شود و خدای ماه در مصر باستان است، در ارتباط است و ظاهرا به اختلال چند شخصیتی مبتلا است و فرد دیگری به نام مارک اسپکتر نیز در ذهن او زندگی می‌کند. از سوی دیگر، فرد مرموزی به نام آرتور هارو با بازی ایتن هاوک (Ethan Hawke) که ترازوی عدالت آموت که با نام‌های أمت، امت، آمیت و ام‌موت نیز شناخته می‌شود و الهه‌ای در مصر باستان است که او را بلعنده مردگان می‌نامیدند، یدک می‌کشد، قصد دارد اسکراب مرموزی را تصاحب کند تا آموت را آزاد کند.

بازیگران سریال Moon Knight، نقطه قوت این سریال و شاید تنها دلیل تحمل داستان آبکی و خسته‌کننده آن هستند. اگرچه می القلماوی، در نقش لیلا الفولی خوش می‌درخشد، اما این تقابل اسکار آیزاک و ایتن هاوک است که باعث می‌شود تا برای لحظات کم‌شماری، سریال Moon Knight قابل تماشا باشد. معرفی لیلا الفولی به عنوان Scarlet Scarab برای آینده MCU، نه فقط به عنوان اولین ابرقهرمان عرب، بلکه به عنوان کاراکتری جذاب و قدرتمند، هیجان‌انگیز است اما او بسیار دیر معرفی می‌شود و تا قبل از آن، امید تماشای تقابل استیون و آرتور است که باعث می‌شود مخاطب داستان خسته‌کننده Moon Knight را تحمل کند. حتی در همین مواقع نیز کاراکتر استیون که از اصطلاحات خیابانی انگلیسی به شکلی اغراق شده و غیر طبیعی استفاده می‌کند، ناخوشایند است و نویسندگی ضعیف سریال، زحمات اسکار آیزاک را تا حد زیادی خدشه‌دار می‌کند.

به عنوان اثری که به افسانه‌های مصر باستان می‌پردازد و خدایان مصر باستان را سوژه خود قرار دارد، سریال Moon Knight ظرفیت‌های زیادی را هدر داده است. تاسوع مقدس یا همان إنید، حلقه خدایان مصر باستان، حضور کم فروغی دارد و با وجود این که سریال Moon Knight شش قسمت است، هیچوقت به اندازه کافی به خونس و آموت نمی‌پردازد. از سوی دیگر، استفاده از صدای اف موری آبراهام (F. Murray Abraham) به عنوان صدای خونس چیزی به این کاراکتر اضافه نمی‌کند و به دلیل ویرایش سنگین صدای خونس، هر بازیگر یا صداپیشه دیگری نیز می‌توانست به جای خونس صداپیشگی کند. خدایان مصر باستان در Moon Knight، فراتر از کاریکاتورهای تک بعدی و کسل‌کننده نیستند و با وجود اینکه دنیای سینمایی مارول، دنیایی فانتزی و فرامنطقی است، فضای سریال Moon Knight حتی با همین استاندارد نیز احمقانه است.

دنیای سینمایی مارول در سال‌های اخیر قصد داشته تا دنیایی جلوه کند که امور و مسائل جدی‌تری مانند فضای اجتماعی آمریکا، برابری‌های حقوقی و سلامت روانی، نقش پررنگی دارند اما مانند فیلم‌ها و سریال‌های چند سال اخیر این فرنچایز، Moon Knight نیز پا را فراتر از تظاهر نمی‌گذارد. هر چند که ماجرای مارک اسپکتر و استیون گرانت و ارتباط آن‌ها غم‌انگیز و تراژیک است، اما در انتها، جرمی اسلیتر (Jeremy Slater) و محمد دیاب، سازندگان این سریال، از اختلال چندپارگی شخصیتی به عنوان ابزاری برای جمع کردن داستان بهره می‌برند و چنین اختلال پیچیده‌ای را که به سختی قابل تصور و درک است، به یک ابرقدرت کارتونی کاهش می‌دهند و تمام زحمات خود در اپیزود پنجم برای خلق کاراکتری قابل ترحم را در اپیزود ششم دور می‌اندازند.

آثار دنیای سینمایی مارول، نه تنها داستان‌های جذاب و نفس‌گیری را تعریف می‌کردند، بلکه همواره در خلق سکانس‌های اکشن دیدنی موفق بوده‌اند اما در ادامه افت کیفی این فرنچایز، سریال Moon Knight نیز فاقد سکانس‌های اکشن هیجان انگیز است. البته این سریال از Hawkeye، سکانس‌های اکشن بهتری دارد، اما هیچگاه کیفیت این مبارزات و کوریوگرافی آن‌ها از متوسط فراتر نمی‌رود و کهنه بودن بعضی از جلوه‌های ویژه سریال نیز شگفت انگیز است.

شاید برای شما جالب باشد

- نقد فیلم Fresh

- نقد فیلم Uncharted

- نقد فیلم The Batman

شاید طرفداران کامیک بوک‌های Moon Kinght از تماشای این سریال بیشترین لذت را ببرند و احتمالا طرفداران جوان‌تر دنیای سینمایی مارول نیز با تماشای پردازش شخصیت مارک و استیون تصور می‌کنند که در حال تماشای اثری پیچیده با مضامین بالغانه هستند، اما همانند سایر سریال‌های MCU برای سرویس دیزنی پلاس و فیلم‌های Eternals و Spider-Man: No Way Home، سریال Moon Knight نیز سریال متظاهر و پوچی است که نویسندگی بد، داستانی کم جان، ضرباهنگی خسته‌کننده و خواب آور و پایانی ناامیدکننده و غیر منطقی (حتی با استانداردهای مارول)، از آن مینی سریالی ساخته‌اند که برای شش ساعت عمر مخاطب را تلف می‌کند. برای بار دیگر در طول ۱۲ ماه گذشته، دنیای سینمایی مارول نشان داده است که عمرش به سر رسیده است و اگر دچار تغییری بنیادی نشود، به زودی بار سنگینی روی دوش دیزنی باقی خواهد گذاشت.