نقد فیلم Venom: Let There Be Carnage

فیلم‌های کامیک بوکی کمپانی سونی بر اساس کامیک‌بوک‌های مارول، انگار در سال ۲۰۰۴ گیر کرده‌اند. البته با استانداردهای سال ۲۰۰۴ که فیلم‌هایی مانند Spider-Man و Spider-Man 2 را تحویل داده‌اند نیز فیلم Venom: Let There Be Carnage فیلم ضعیفی است اما آن‌چه که بسیار واضح است، تفکر پشت تولید این فیلم، کهنه هستند.

در فیلم Venom: Let There Be Carnage، ادی براک – با بازی تام هاردی (Tom Hardy) و ونوم با هم سازگاری ندارند و دائما سر کوچک‌ترین مسائل زندگی مشترک‌شان در حال دعوا هستند. از سوی دیگر، قاتل سریالی خطرناکی به نام کلتوس کسیدی – با بازی وودی هارلسون (Woody Harrelson) – که در شرف اعدام است، اصرار دارد که حتما با ادی براک مصاحبه کند. تقابل ادی و کلتوس باعث می‌شود تا سیمبیوت جدیدی که از ونوم نشأت گرفته، در بدن کلتوس متولد شود و شهر را به آشوب بکشد.

فیلمنامه Venom: Let There Be Carnage بر اساس سری کامیک‌بوک Maximum Carnage از کامیک‌های مرد عنکبوتی نوشته شده است و در بسیاری از مواقع نیز به نظر می‌رسد که مخاطب در حال به سرعت ورق زدن صفحات کامیک بوک است. زمان‌بندی و ضرباهنگ فیلم Venom: Let There Be Carnage را می‌توان یک فاجعه دانست. شخصیت‌پردازی تک لایه و بی‌معنی فیلم نیز فقط باعث شده است تا اتفاقات فیلم، از آن‌چه که هستند، پوچ‌تر باشند. در بسیاری از مواقع حتی به نظر می‌رسد که کلی مارسل (Kelly Marcel)، نویسنده فیلمنامه،‌ ایده‌های فیلم Spider-Man 3 را بازیافت کرده است. رابطه بین ادی و ونوم که قرار بوده زوجی باشند که هنوز با هم سازگاری ندارند، اما در هیچ لحظه‌ای از فیلم، رابطه بین این دو نه تنها قابل باور نیست، بلکه ذره‌ای جذابیت ندارد.

به غیر از فیلمنامه ضعیفی که نتوانسته رابطه بین ونوم و ادی را به شکل قابل قبولی به نمایش بگذارد، در طول این دو فیلم نیز تام هاردی به عنوان ادی براک و میزبان ونوم، اصلا قانع‌کننده نیست. اگرچه او واضح است که تمام تلاش خود را می‌کند تا بهترین نقش‌آفرینی ممکن را ارائه دهد، اما گاهی، برخی بازیگران، مناسب نقش‌هایی که برایشان انتخاب شده‌اند، نیستند و علیرغم اینکه تام هاردی بازیگر بسیار منعطفی است، اصلا در نقش ادی براک، قابل باور نیست. نحوه نمایش ونوم نیز باعث می‌شود که به هیچ وجه نتوان این کاراکتر و رابطه‌اش با ادی براک را برای لحظه‌ای جدی گرفت. با وجود اینکه اندی سرکیس (Andy Serkis)، کارگردان فیلم، هنر خود را در استفاده از جلوه‌های ویژه به نمایش گذاشته است، اما زبان طراحی کاراکتر ونوم و نحوه اتصال و ارتباطش با ونوم که در فیلم قبلی زمینه‌سازی شده بود، از اساس فاقد ذوق، سرسری و مسخره است.

شاید برای شما جالب باشد

- بازی کنیم - ریمستر بازی Grand Theft Auto: San Andreas

- بازی کنیم - بازی Forza Horizon 5

- بهترین فیلم‌ها درباره صنعت مد و طراحی لباس

در واقع، اگرچه فیلم Venom: Let There Be Carnage فیلم بدی است، ولی نمی‌توان اندی سرکیس، کارگردان آن را مقصر دانست. هر چند اندی سرکیس، کارگردان چندان برجسته‌ای نیست، اما نحوه استفاده از جلوه‌های ویژه و تکنولوژی موشن کپچر و اعمال آن در یک فیلم لایو اکشن را می‌داند و تا جایی که توانسته نیز کار خود را به درستی انجام داده است، اما فیلمنامه ضعیف Venom: Let There Be Carnage، جایی برای هنرنمایی کارگردان باقی نمی‌گذارد. به همین دلیل دو فیلم Venom را می‌توان فیلم‌هایی کهنه دانست، زیرا با وجود جلوه‌های ویژه برجسته و ارتباط آن‌ها با دنیای سینمایی مارول، اما فلسفه پشت تولید آن‌ها، همان فلسفه استودیویی سال‌های دور هالیوود است که به چنین فرنچایزهایی، به چشم اسباب‌بازی‌هایی برای سرگرم کردن توده جامعه نگاه می‌کند و برای آن‌ها ارزشی فراتر از کالایی برای کسب درآمد در بازار قائل نیست. فیلمی که با چنین فلسفه‌ای وارد چرخه تولید سینمایی می‌شود، شانس چندانی برای درخشش ندارد.

البته از فیلم Venom: Let There Be Carnage توقع نداریم تا اثر هنری ارزشمندی باشد، این فیلم، به عنوان بخشی از صنعت سرگرمی، وظیفه دارد تا مخاطب خود را سرگرم کند اما هنگامی که در این امر نیز توفیقی به دست نمی‌آورد، می‌توان از آن به شدت انتقاد کرد. فیلم Venom: Let There Be Carnage، ملغمه‌ای آشفته، پوچ، به شدت بی‌مزه و خسته‌کننده از یک کمپانی فیلم‌سازی عظیم است که به شکل کارخانه‌ای، بدون ذره‌ای ذوق و سلیقه هنری و سینمایی، به بازار عرضه شده و حتی توانایی سرگرم کردن مخاطب خود برای ۹۷ دقیقه را ندارد. فیلم‌های کامیک‌بوکی ظاهرا هر روز بیشتر از دوران اوج خود فاصله می‌گیرند و فیلم Venom: Let There Be Carnage، مانند قسمت قبلی خود، از بدترین فیلم‌های این زیرشاخه است با درگیر کردن خود با فیلم‌های دیگر مارول، سعی دارد به هر قیمتی که شده، مخاطب سینمای روز را به سمت خود بکشاند.